U radu se polazi od teze da je tradicionalno seljačko društvo u svakodnevici sadržavalo neke vrijednosti koje moderno društvo ponovno otkriva kao važne za suvremeni socijalnoekološki diskurs. Na tri izabrana područja života tradicionalnog i moderniziranog hrvatskog sela autor navodi primjere socijalnoekološke prakse. Ona se odnosi na materijalnu, socijalnu i duhovnu dimenziju društva i njihovu isprepletenost u praksi pojedinca i kolektiva. To su aktivnosti tijekom godišnjeg ciklusa života putem kojih se odražava odnos čovjeka prema proizvodnji (razmjena materijala, tropoljni sustav, monokultura i specijalizacija, čišćenje od korova, reprodukcija i selekcija, zaoravanje strništa, solidarnost sa životnom zajednicom), okolišu (fukcionalnost i ...