Udar jako wynik zatoru kardiogennego — charakterystyczne cechy w kontekście diagnostyki i wtórnej prewencji

Embolism of cardiac origin accounts for around 15–30% of ischaemic strokes. It is worth noting that stroke from a cardiac source carries a poorer outcome compared with other sources, having a 50% mortality at three years. Diagnosis of the cardioembolic source of stroke is frequently uncertain and relies on the identification of the potential cardiac source of embolism in the absence of significant autochthone cerebrovascular occlusive disease. Early diagnosis and appropriate treatment are mandatory to prevent the recurrent events that can lead to greater disability and the increased healthcare cost. Since cardioembolic stroke is not a single disease entity, its diagnosis requires initial clinical suspicion and a comprehensive evaluation, including electrocardiography, echocardiography, brain imaging, and cardiac monitoring. There are characteristic features suggestive of cardioembolic stroke, which help the clinicians to choose a right direction of diagnosis. The primary role of echocardiography is to establish the existence of the source of embolism, determine the likelihood that such a source is a plausible cause of stroke or systemic embolism, and guide the therapy in an individual patient. There is still a need for further studies assessing the optimal diagnostic methods of potential cardiac sources of embolism and establishment of the rules of the optimal medical prevention (antiplatelet therapy versus oral anticoagulation) and interventional procedures to reduce the incidence of ischaemic strokes.Zator pochodzenia sercowego stanowi przyczynę 15–30% udarów niedokrwiennych. Warto zauważyć, że udar kardiogennycharakteryzuje się gorszym rokowaniem w porównaniu z udarami o innej etiologii i wiąże się z około 50-procentowąśmiertelnością w czasie 3 lat. Ustalenie przyczyny udaru kardiogennego bywa nierzadko trudne i opiera się naidentyfikacji potencjalnych przyczyn zatoru pochodzenia sercowego przy braku istotnych pierwotnych schorzeń sercowo--mózgowych. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie są niezbędne, by nie dopuścić do nawrotu incydentu udarowego,który prowadzi do niepełnosprawności oraz wiąże się ze wzrostem kosztów ochrony zdrowia. Udar kardiogenny macharakterystyczne cechy zarówno w obrazie klinicznym, jak i w badaniach dodatkowych, których rozpoznanie pozwalalekarzowi wybrać właściwy kierunek prowadzonej diagnostyki. Ponieważ udar kardiogenny nie jest odrębną jednostkąchorobową, to jego rozpoznanie wymaga od samego początku odpowiedniego podejścia klinicznego oraz kompleksowejdiagnostyki, włączając elektrokardiografię, echokardiografię, obrazowanie mózgu i monitorowanie pracy serca. Podstawowarola echokardiografii sprowadza się do ustalenia źródła zatorowości, oceny prawdopodobieństwa, z jakim stanowiono rzeczywistą przyczynę udaru lub zatorowości obwodowej, a także pomaga w określeniu indywidualnej dla każdegopacjenta terapii. Wciąż istnieje potrzeba opracowania optymalnych metod diagnostyki potencjalnych kardiogennychprzyczyn zatorowości oraz określenia optymalnych zasad prewencji (leczenie przeciwpłytkowe lub doustna antykoagulacja),a także procedur interwencyjnych, aby zmniejszyć częstotliwość udarów niedokrwiennych