Porównanie charakterystyki klinicznej rzeczywistych pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych antagonistami witaminy K, dabigatranem lub rywaroksabanem — wyniki badania CRAFT

Background: The first-line drugs for the treatment of non-valvular atrial fibrillation (AF) are non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs), which are preferred over vitamin K antagonists (VKAs). There is some evidence that there are dis-crepancies between everyday clinical practice and the guidelines. Aim: The study aimed to compare the characteristics of patients on VKAs, dabigatran, and rivaroxaban in everyday practice (i.e. baseline characteristics, drug doses, risk factors for bleeding and thromboembolic events). Additionally, we assessed the frequency of prescription of different oral anticoagulants (OACs) in recent years.Methods: This study consisted of data from the multicentre CRAFT (MultiCentre expeRience in AFib patients Treated with OAC) study (NCT02987062). This was a retrospective analysis of hospital records of AF patients (hospitalised in the years 2011–2016) treated with VKAs (acenocoumarol, warfarin) and NOACs (dabigatran, rivaroxaban). A total of 3528 patients with non-valvular AF were enrolled in the CRAFT study. Results: The total cohort consisted of 1973 patients on VKA, 504 patients on dabigatran, and 1051 patients on rivaroxaban. Patients on rivaroxaban were older (70.5 ± 13.1 years) and more often female (47.9%), compared with those on VKAs (67.0 ± 12.8 years, p &lt; 0.001; 35.5%, p &lt; 0.001) and on dabigatran (66.0 ± 13.9 years, p &lt; 0.001; 38.9%, p = 0.001). Among NOACs, patients with persistent and permanent AF were more likely to receive rivaroxaban (54.7% and 73.4%, re-spectively) than dabigatran (45.3%, p &lt; 0.001 and 26.6%, p = 0.002, respectively). Patients on rivaroxaban had higher risk of thromboembolic events (CHA2DS2VASc 3.9 ± 2.0, CHADS2 2.2 ± 1.4) than those on VKAs (3.3 ± 2.0, 1.9 ± 1.3) and on dabigatran (3.1 ± 2.0, 1.8 ± 1.3). Patients on rivaroxaban had also a higher rate of prior major bleeding (11.2%) than those on VKAs (6.7%, p &lt; 0.001) and on dabigatran (7.3%, p = 0.02). Patients on lower doses of dabigatran and rivaroxaban had a significantly higher risk of thromboembolic and bleeding events. Use of VKAs in the year 2011 was reported in over 96% of patients on OACs, but this proportion decreased to 34.6% in 2016. In the last analysed year (2016) AF patients were treated mainly with NOACs — dabigatran (24.2%) and rivaroxaban (41.3%). Conclusions: The prescription of VKAs declined significantly after the introduction of NOACs. Patients treated with different OACs demonstrated a distinct baseline clinical profile. The highest risk of thromboembolic events and incidence of major bleedings was observed in patients on rivaroxaban, in comparison to patients on VKAs and dabigatran. Among NOACs, patients treated with lower doses of dabigatran and rivaroxaban were older and had a significantly higher risk of thromboembolic and bleeding events.Wstęp: Lekami pierwszego rzutu stosowanymi w prewencji udaru mózgu w niezastawkowym migotaniu przedsionków (AF) są doustne leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy K (NOAC). Są preferowane ponad antagonistami witaminy K (VKA). Istnieją jednak dowody na to, że codzienna praktyka kliniczna jest daleka od wytycznych. Brakuje danych opisujących różnice w fenotypie rzeczywistej populacji w zależności od rodzaju przepisywanego doustnego leku przeciwkrzepliwego (OAC). Cel: Celem badania było porównanie charakterystyki (choroby towarzyszące, ryzyko zakrzepowo-zatorowe i krwotoczne, dawki leków) pacjentów leczonych VKA, dabigatranem i riwaroksabanem spotkanych w codziennej praktyce. Dodatkowo oceniono częstotliwość przepisywania różnych OAC w ostatnich latach. Metody: Analiza objęła dane z wieloośrodkowego badania CRAFT (MultiCentre expeRience in AFib patients Treated with OAC; NCT02987062). Przeprowadzono retrospektywną analizę dokumentacji pacjentów z AF (hospitalizowanych w latach 2011–2016) leczonych VKA (acenokumarol, warfaryna) i NOAC (dabigatran, riwaroksaban). Do badania CRAFT włączono 3528 pacjentów z niezastawkowym AF leczonych OAC. Wyniki: Całkowita grupa obejmowała 1973 pacjentów stosujących VKA, 504 pacjentów dabigatran i 1051 pacjentów riwaroksaban. Średni wiek całej populacji wynosił 67,9 ± 13,2 roku, natomiast 40,2% stanowiły kobiety. Pacjenci z grupy riwaroksabanu byli starsi (70,5 ± 13,1 roku) i częściej płci żeńskiej (47,9%), w porównaniu z pacjentami stosującymi VKA (67,0 ± 12,8 roku, p < 0,0001; 35,5%, p < 0,0001) i dabigatranu (66,0 ± 13,9 roku, p < 0,0001; 38,9%, p = 0,001). Pacjenci z przewlekłym i utrwalonym AF spośród NOAC częściej otrzymywali riwaroksaban (odpowiednio 54,7% i 73,4%) niż dabigatran (odpowiednio 45,3%, p < 0,0001 i 26,6%, p = 0,002). W porównaniu z dabigatranem i VKA u osób stosujących riwaroksaban częściej stwierdzano niewydolność serca, przebyty zawał serca lub chorobę tętnic obwodowych, udar mózgu lub przejściowy atak niedokrwienny oraz przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. W konsekwencji pacjenci przyjmujący riwaroksaban charakteryzowali się większym ryzykiem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (CHA2DS2VASc 3,9 ± 2,0; CHADS2 2,2 ± 1,4) niż w przypadku VKA (3,3 ± 2,0; 1,9 ± 1,3) i dabigatranu (3,1 ± 2,0; 1,8 ± 1,3). Pacjenci przyjmujący riwaroksaban cechowali się również wyższą częstością wcześniejszych krwawień (11,2%) niż chorzy stosujący VKA (6,7%, p < 0,0001) oraz dabigatran (7,3%, p = 0,02). Pacjenci przyjmujący większe dawki NOAC (150 mg dabigatranu i 20 mg riwaroksabanu) byli istotnie młodsi (odpowiednio 60,0 ± 12,4 roku; 65,2 ± 12,9 roku) niż pacjenci przyjmujących niższe dawki NOAC (odpowiednio 75,8 ± 10,2 roku; p < 0,0001 i 78,5 ± 8,6 roku; p < 0,0001). Pacjenci otrzymujący niższe dawki dabigatranu i riwaroksabanu charakteryzowali się znacznie wyższym ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i krwotocznych. Stosowanie VKA w 2011 roku odnotowano u ponad 96% chorych z AF, natomiast w 2016 roku już zaledwie u 34,6%. Podczas gdy w 2016 roku dabigatran otrzymywało 24,2% osób, a riwaroksaban nawet 41,3%. Wnioski: Częstość stosowania VKA znacznie spadła od czasu wprowadzenia NOAC. Pacjenci leczeni różnymi OAC wykazali odmienny profil kliniczny. Największe ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i częstość występowania dużych krwawień obserwowano u pacjentów przyjmujących riwaroksaban w porównaniu z chorymi stosującymi VKA i dabigatran. Wśród NOAC pacjenci leczeni mniejszymi dawkami dabigatranu i riwaroksabanu byli starsi i cechowali się znacznie większym ryzykiem wystąpienia zakrzepicy i krwawienia