Poranna hiperglikemia. Niepowodzenia w utrzymaniu kontroli metabolicznej u chorych na cukrzycę typu 2 leczonych lekami doustnymi

INTRODUCTION. To determine whether, over daytime, one or several hyperglycemic excursions exist that can be general failures in the glycemic control of patients with type 2 diabetes. MATERIAL AND METHODS. In 200 non-insulin-using patients with type 2 diabetes, diurnal plasma glucose and insulin profiles were studied. Plasma glucose concentrations were measured after an overnight fast (at 8:00 A.M. immediately before breakfast), during the postprandial period (at 11:00 A.M. and 2:00 P.M.), and during the postabsorptive period (at 5:00 P.M., extended postlunch time). RESULTS. In the population considered as a whole, prelunch glucose concentrations (12.0 mmol/l) were found to be significantly increased (P < 0.0001) when compared with those observed at 8:00 A.M. (8.8 mmol/l), at 2:00 P.M. (10.5 mmol/l), and at 5:00 P.M. (8.6 mmol/l). Similar significant excursions (P < < 0.0001) in prelunch glucose were observed within subsets of patients selected from the following criteria: 1) body weight; 2) HbA1c; 3) categories of treatment and 4) residual &#946;-cell function. From the calculation of areas under the daytime glucose curves, the relative contributions of postprandial and fasting glucose to the total glucose increment were found to be similar. CONCLUSIONS. High plasma glucose excursions over morning periods seem to be a permanent failure in non&#8211;insulin-using patients with type 2 diabetes, whatever the clinical (BMI), biological (HbA1c), therapeutic, and pathophysiological (residual &#946;-cell function) status. Midmorning glucose testing should be recommended for detecting such abnormalities and for correcting them with appropriate therapies.WSTĘP. Celem pracy było ustalenie występowania w ciągu dnia epizodów hiperglikemii prowadzących do złej kontroli metabolicznej u chorych na cukrzycę typu 2. MATERIAŁ I METODY. Badana grupa liczyła 200 chorych na cukrzycę typu 2 leczonych lekami doustnymi i/lub dietą. W populacji tej badano profile dobowe glikemii i insulinemii. Pomiarów stężenia glukozy dokonywano na czczo bezpośrednio przed śniadaniem o 8.00 rano, następnie w okresie poposiłkowym o godz. 11.00 i 14.00) oraz w okresie poabsorpcyjnym o 17.00. WYNIKI. W całej populacji wartości glikemii przed obiadem (12,0 mmol/l) były znamiennie podwyższone (p < 0,0001) w porównaniu z glikemią mierzoną o godzinie 8.00 (8,8 mmol/l), 14.00 (10,5 mmol/l) i 17.00 (8,6 mmol/l). Podobny wzrost glikemii przedobiedniej (p < 0,0001) obserwowano w grupach chorych dobranych według kryteriów: 1) masy ciała; 2) wieku; 3) HbA1c; 4) sposobu leczenia; 5) rezydualnej funkcji komórek b. Z obliczeń pól pod krzywą dziennego przebiegu glikemii wynika, że w całkowitym podwyższeniu stężenia glukozy w surowicy względny udział glikemii na czczo i poposiłkowej jest zbliżony. WNIOSKI. Wysokie stężenia glukozy w surowicy w okresie przedpołudniowym są dość charakterystycznym wykładnikiem niepowodzenia leczenia cukrzycy typu 2 z zastosowaniem diety i leków doustnych. Hiperglikemie przedobiednie występują niezależnie od cech klinicznych (wskaźnik masy ciała [BMI, body mass index]), biologicznych (hemoglobina glikowana[HbA1c]), terapeutycznych i patofizjologicznych (rezydualna funkcja komórek b). W celu wykrycia takich zaburzeń powinno się zalecać dodatkowe pomiary glikemii przed obiadem. Przedpołudniowe hiperglikemie wymagają zmiany w leczeniu chorego