Getur löggjafinn samið dómsniðurstöður? 1. mgr. 27. gr. samkeppnislaga í ljósi reglunnar um þrígreiningu ríkisvaldsins

Reglan um þrígreiningu ríkisvalds er ein af grundvallarreglum íslenskrar stjórnskipunar. Hún felur í sér skiptingu ríkisvaldsins í þrjár greinar; löggjafarvald, framkvæmdarvald og dómsvald. Um regluna er kveðið á í 2. gr. stjórnarskrárinnar og er hún runnin undan rifjum evrópskra og norður-amerískra stjórnspekinga frá 18. og 19. öld. Aðgreining hinna þriggja þátta ríkisvaldsins er þó ekki algjör heldur hefur ýmis skörun á valdmörkum handhafa þessara þriggja þátta ríkisvaldsins verið viðurkennd. Í íslenskum rétti hefur takmarkað verið fjallað um mörk löggjafarvaldsins gagnvart dómsvaldinu og í hvaða tilvikum löggjafinn gangi inn á verksvið dómsvaldsins með þeim hætti að í því felist brot gegn reglunni um þrígreiningu ríkisvaldsins. Með tilkomu nýrra samkeppnislaga nr. 44/2005 var í lög leitt ákvæði 1. mgr. 27. gr. laganna, sem á sér vart hliðstæðu í íslenskum lögum. Ákvæðið kveður meðal annars á um að þegar dómstóll fjallar um samninga, ákvarðanir eða aðgerðir skv. 53. og 54. gr. EES-samningsins í máli sem Eftirlitsstofnun EFTA hefur þegar tekið ákvörðun í, megi úrlausn hans ekki brjóta í bága við þá ákvörðun. Ákvæðið vekur upp ýmsar spurningar um valdmörk löggjafans gagnvart handhöfum dómsvalds og framsal ríkisvalds út fyrir landsteinana. Í þessari ritgerð er fjallað um 1. mgr. 27. gr. samkeppnislaga í ljósi reglunnar um þrígreiningu ríkisvalds með áherslu á mörkin milli löggjafarvalds og dómsvalds og hliðsjón af því hlutverki löggjafans að setja almennar leikreglur í samfélaginu og hlutverki dómstóla að túlka og beita þeim leikreglum í hverju einstöku máli. Leitast er við að svara því hvort löggjafinn hlutist með ákvæðinu til um efnislegar niðurstöður dómsmála þannig að í því felist brot gegn reglunni um þrígreiningu ríkisvaldsins. Utan viðfangsefnis ritgerðarinnar fellur rannsókn á sjónarmiðum um Evrópurétt og framsal ríkisvalds til alþjóðastofnana