Kształcenie i doskonalenie zawodowe nauczycieli w systemie wyższych studiów zaocznych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 70. i 80. XX wieku

Celem prezentowanego artykułu jest omówienie wybranych problemów i rozwiązań w kształceniu i doskonaleniu zawodowym nauczycieli w systemie studiów dla pracujących oraz próba ogólnej charakterystyki podstawowych tendencji i kierunków ewolucji systemu edukacji kadr pedagogicznych w PRL i ZSRR w latach 70. i 80. XX wieku. Zasady ustrojowe obu krajów, wywodzące się z teorii marksistowskiej uznającej potrzebę wszechstronnego rozwoju człowieka, za ideał nauczyciela uważały takiego pedagoga, który potrafił realizować zadania wszechstronnego wychowania i kształcenia ucznia. Taki pedagog powinien mieć wyższe wykształcenie, które mógł uzyskać także w systemie studiów zaocznych. Studia zaoczne były jednak trudną drogą do dyplomu. Wynikało to z ich specyfiki, w tym w szczególności form pracy dydaktycznej. Należy jednak stwierdzić, że studia zaoczne dla nauczycieli odegrały ważną rolę w procesie przygotowania zawodowego licznych kadr pedagogicznych zarówno w PRL jak i w ZSRR