Niektóre problemy zawodowego szkolnictwa wyższego w Polsce

Autor - dyrektor Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego w Ministerstwie Edukacji Narodowej - wyprowadza przesłanki uzasadniające koncepcję tworzenia sektora wyższych szkół zawodowych z ogólnie zarysowanej sytuacji szkolnictwa wyższego w Polsce oraz założeń programowych Ministerstwa, realizowanych od 1990 r. Poddaje również analizie zasadność obaw i obiekcji części środowiska akademickiego, niechętnie odnoszącej się do tej koncepcji. Specyficzna sytuacja demograficzna naszego kraju, którą do 2003 r. charakteryzować będzie dodatnia wartość wskaźnika demograficznego, służy za podstawę do stwierdzenia, iż osiągnięcie założonego poziomu i tempa wzrostu współczynnika skolaryzacji w efekcie rozwoju jednego sektora szkolnictwa wyższego - akademickiego - nie jest możliwe, m.in. ze względu na liczebność kadry oraz wielkość i stan zaplecza materialnego istniejących uczelni. Aspekt ekonomiczny problemu określają roczne nakłady na jednego studenta; wielkość dotacji kształtuje się proporcjonalnie do długości cyklu kształcenia. Artykuł zamyka prezentacja głównych założeń kierunkujących prace resortu nad projektem ustawy o wyższych szkołach zawodowych. Zdaniem Autora, w projekcie występuje tendencja do zwiększenia - w stosunku do obecnego stanu prawnego - swobody i elastyczności organizacyjnej oraz finansowej uczelni, przy wzmocnionych elementach kontroli poziomu oraz prawidłowości przebiegu procesu kształcenia