An attempt to interpret global law

The authors reconstruct the key elements of the conception of global law proposed by Rafael Domingo, a world-recognised Spanish Roman law specialist, offer its interpretation, as well as recommend application of that law in the creation of a conception of material sources of law. The starting point for the discussion on the above is a critical assessment of subject-reductionism in public international law, and the principles of territoriality and sovereignty in particular. The authors argue that overcoming the current regulatory and academic crisis in international law will not be possible unless its existing paradigm is changed. Anthroparchy – a term coined by the authors – should become a constructive element of the new paradigm, meaning that a person with its intrinsic dignity and equality should be put in place of the state’s sovereignty. The characteristics of such person, relevant for the axiological conditioning of the legal system, is then proposed, introducing to the legal deliberations an interdisciplinary approach to philosophical anthropology. The presented conception belongs to non-positivism in law, and its explanatory force concerns questions of law’s teleology and autonomy with regard to state.Autorzy rekonstruują podstawowe elementy koncepcji prawa globalnego zaproponowanej przez Rafaela Dominga, światowej sławy hiszpańskiego romanistę, oraz proponują jej interpretację i wykorzystanie do stworzenia koncepcji materialnych źródeł prawa. Punktem wyjścia tej koncepcji jest krytyka faktu, że w dominującym nurcie nauki prawa międzynarodowego publicznego zagadnienia dotyczące podmiotowości zredukowane są niemal wyłącznie do państw. Ten redukcjonizm wspiera się w szczególności na zasadach terytorialności i suwerenności. Autorzy twierdzą, że przezwyciężenie aktualnego kryzysu regulacyjnego, związanego z procesami globalizacji oraz zaradzenie niedostatkom nauki prawa międzynarodowego publicznego nie jest możliwe bez zmiany dotychczasowego paradygmatu. Konstytutywnym elementem nowego paradygmatu powinna być antropoarchiczność, czyli postawienie osoby z jej wrodzoną i równą godnością w miejsce suwerenności państwa. Autorzy dokonują typologii cech osoby, relewantnych jako aksjologiczne uwarunkowania systemu prawnego. Wprowadzają tym samym do rozważań prawnych ujęcie interdyscyplinarne z zakresu antropologii filozoficznej. Przedstawiona koncepcja sytuuje się w kręgu non-pozytywizmu, a jej szczególna wartość wyjaśniająca odnosi się do zagadnienia celowości prawa oraz jego autonomii względem państwa