Możliwości terapii cukrzycy za pomocą podskórnego wlewu insulin ludzkich

Continuous subcutaneous insulin infusion has proven to be extremely effective in treating type 1 diabetes. It provides glycemic control superior to that of conventional therapy and comparable or slightly superior to MDI. It also decreases the frequency and/or severity of hypoglycemic reactions and increases lifestyle flexibility. Some specific patient situations may be especially attractive for the use of CSII, including pregnancy and diabetes presenting in childhood or adolescents. A rapid acting analogues insulin has a more rapid onset and shorter duration of action compared with soluble insulin. Improved glycaemic control and reduction in hypoglycaemia has been reported with analogues in CSII. Caution must, however be advised as metabolic decompensation after interruption of CSII may be brisk. In recent years, three short-acting (insulin lispro, insulin aspart and insulin glulisine) analogues have been developed for the management of diabetes. Compared with regular human insulin, these new shortacting insulin analogues show faster subcutaneous absorption, a more rapid onset of activity and a shorter duration of action. As a result of these pharmacokinetic differences, an improved postprandial glycemic control is achieved, reduction the risk of hypoglycemia. However, no study was designed to investigate possible long term effects. For safety purpose, we need a longterm followup of large numbers of patients who use short acting insulin analogues. Furthermore, we need well designed studies in pregnant women to determine the safety profile for both the mother and the unborn child. These new insulins are more expensive than conventional insulins and this may be a limiting factor for some patients. Many analysis suggest only a minor benefit of short acting insulin analogues in the majority of diabetic patients treated with insulin, this trial has shown that soluble human insulin and insulin analogues had similar effects upon metabolic control.Ciągły podskórny wlew insuliny uważa się za najbardziej efektywny w leczeniu cukrzycy typu 1. Pozwala na znacznie lepszą kontrolę glikemii w porównaniu z terapią konwencjonalną czy nieco lepszą metodą wielokrotnych iniekcji. Wpływa także na zmniejszenie częstości i/lub ciężkość stanów hipoglikemicznych oraz umożliwia większą swobodę w codziennym życiu. W niektórych grupach pacjentów stosowanie ciągłego podskórnego wlewu insuliny może być szczególnie korzystne, na przykład u kobiet w ciąży, a także u dzieci i młodzieży. Szybkodziałające analogi charakteryzują się szybszym początkiem i krótszym czasem działania w porównaniu z insulinami ludzkimi. Zastosowanie analogów w ciągłym podskórnym wlewie insuliny wpływa na poprawę kontroli glikemii i redukcję stanów hipoglikemicznych. Należy jednak zachować bardzo dużą ostrożność, bowiem przy przerwaniu dopływu insuliny następuje bardzo szybko metaboliczna dekompensacja. Obecnie w leczeniu cukrzycy stosuje się trzy szybkodziałające analogi: insulinę lispro, aspart i glulisinę. W porównaniu z insulinami ludzkimi typu regular nowe szybkodziałające analogi są szybciej absorbowane z tkanki podskórnej, początek ich działania następuje szybciej, a czas działania jest krótszy. Wynikiem tych farmakokinetycznych różnic jest poprawa poposiłkowej glikemii bez ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Brakuje jednak badań umożliwiających ocenę odległych skutków stosowania tych insulin. Aby zachować bezpieczeństwo, konieczne jest przeprowadzenie badań wśród dużej liczby pacjentów stosujących szybkodziałające analogi. Ponadto konieczne są badania kobiet w ciąży w celu określenia stopnia bezpieczeństwa zarówno dla matki, jak i nienarodzonego dziecka. Insuliny te są również znacznie droższe niż insuliny konwencjonalne, co może być czynnikiem ograniczającym ich stosowanie w przypadku niektórych pacjentów. Wiele badań sugeruje, iż u większości chorych na cukrzycę krótkodziałające analogi mają tylko niewielką przewagę i że wpływ na metaboliczną kontrolę analogów i insulin ludzkich jest podobny