Współczesny polski film drogi jako kino (trans)narodowe

W ciągu ostatnich piętnastu lat powstała znaczna liczba polskich filmów, których akcja toczy się na drogach i które w większym lub mniejszym stopniu nawiązują do tradycji kina drogi (zarówno pod względem tematycznym jak i pod względem estetycznym). Do tego nurtu można zaliczyć produkcje takie jak Jutro będzie niebo (reż. Jarosław Marszewski, 2001 r.), Południe-północ (reż. Łukasz Karwowski, 2006 r.), Francuski numer (reż. Robert Wichrowski, 2006 r.), Wszystko będzie dobrze (reż. Tomasz Wiszniewski, 2007 r.), Handlarz cudów (reż. Jarosław Szoda & Bolesław Pawica, 2009 r.), Baby są jakieś inne (reż. Marek Koterski, 2011 r.), Piąta pora roku (reż. Jerzy Domaradzki, 2012 r.) czy też Serce, serduszko (reż. Jan Jakub Kolski, 2014 r.). W większości przypadków są to fabularnie dosyć konwencjonalne filmy obracające się wokół splatających się losów podróżników (nieraz outsiderów), których dzielą różnego rodzaju bariery (płciowe, pokoleniowe, społeczne, narodowościowe,…) i którzy – wyruszając razem w drogę – przechodzą pewnego rodzaju transformację. W moim referacie skupię się na tej współczesnej polskiej odmianie kina drogi jako miejscu interakcji między tym, co jest „wewnątrzkrajowe”, a tym, co wykracza poza ramy czysto narodowe. Jak postaram się ukazać, interakcje te dotyczą nie tylko elementów fabularnych i stylistycznych, ale także aspektów produkcji i dystrybucji omawianych filmów.status: accepte