Stedelijke vernieuwing in het Gentse Rabot

Steden beleven momenteel een renaissance. Deze stedelijke bloei wordt vaak afgezet tegen de vermeende onmacht van nationale staten om hedendaagse sociale, economische en culturele problemen aan te pakken. Niets is minder waar. Het herwonnen elan van steden heeft veel te maken met de manier waarop de rol van de nationale staat sinds de opkomst van het neoliberalisme midden de jaren 1970 herdacht werd (Brenner, 2004). Onder druk van het opkomende competitiviteitverhaal verliet de staat haar vroegere programma van ‘ruimtelijk Keynesianisme’. Dat had de ambitie om de economische ontwikkeling gelijkmatig te verdelen over het grondgebied van de betrokken staat. Onder het motto van ‘jobs voor de mensen in hun eigen streek’ werd er economische steun gegeven aan achterop hinkende regio’s en steden. Die herverdelende functie neemt de nationale staat steeds minder op waardoor steden en regio’s zich meer autonoom moeten èn kunnen gaan positioneren om economische ontwikkeling, toeristen en kapitaalkrachtige bewoners aan te trekken. Ideale instrumenten hiervoor zijn stadsontwikkelingsprojecten. Via ruimtelijk-fysieke ingrepen in de bebouwde omgeving probeert men de stad aantrekkelijker en ‘competitiever’ te maken, vooral naar buiten toe. Ook Gent is op deze trein gesprongen. Maar is stadsontwikkeling enkel een zaak van stenen en parken?status: publishe