Folklorystyczna uroczystość, czyli o pewnym kognitywnym mechanizmie budowania potęgi historycznego chłopa

Artykuł poświęcony jest zjawisku sensualizmu w folklorystycznym performansie, którego cechą rozpoznawczą jest nierozróżnialność niesprowadzalnych do siebie reprezentacji, które w bezpośrednim (spontanicznym) doświadczeniu zespalają się w całość. W ten sposób folklorystyczny perormans może stawać się środkiem konstruowania i legitymizowania obrazów przeszłości, stawać się środkiem kolektywnej amnezji, sprowadzającej się do przemian pamięci społecznych. Konstruowanie obrazów przeszłości w performansie folklorystycznym analizowane jest tutaj z punktu widzenia antropologii kognitywnej, antropologii doświadczenia, teorii myślenia magicznego (względnie: percepcji magicznej), a zwłaszcza koncepcji mitu Rolanda Barthesa