MRI in suspected appendicitis

Dit proefschrift richt zich op de optimalisatie van beeldvormende diagnostiek bij patiënten met een klinische verdenking op appendicitis, waarbij het gebruik van ‘magnetic resonance imaging’ (MRI) wordt verkend. Het proefschrift omvat de resultaten van de OPTIMAP-studie (OPTimisation of IMaging Appendicitis) en de RADIANCE-studie (Research in Acute appenDIcitis and mAgnetic resonaNCE imaging). De OPTIMAP-studie toonde een hoge diagnostische accuratesse van MRI bij volwassenen met een verdenking op appendicitis. Strategieën met MRI (directe MRI en MRI na inconclusieve/negatieve echografie) waren even accuraat als de huidige beeldvormende strategie die wordt aanbevolen in de Nederlandse richtlijn; initiële echografie, gevolgd door CT na inconclusieve of negatieve echografie. Training met oefenscans en de toevoeging van diffusie-gewogen-MRI-beelden kan de prestaties van MRI-beoordelaars verbeteren. Ook identificatie van de volgende MRI-kenmerken kan radiologen helpen bij de interpretatie van MRI: verdikte appendix (> 7 mm), peri-appendiculaire vetinfiltratie en beperkte diffusie van de appendixwand. Aanwezigheid van deze drie kenmerken maakt appendicitis zeer waarschijnlijk, afwezigheid van deze kenmerken sluit appendicitis bijna uit. Hoewel (conditionele) MRI en CT appendicitis adequaat kunnen detecteren, is de nauwkeurigheid voor het onderscheid tussen eenvoudige en geperforeerde appendicitis onvoldoende. De RADIANCE-studie werd uitgevoerd bij kinderen en toonde een hoge diagnostische accuratesse van MRI voor appendicitis en een tolerantie vergelijkbaar met echografie. Het onderzoek beschreven in dit proefschrift bevestigt dat MRI kan worden toegepast in de dagelijkse praktijk bij patiënten met een verdenking op appendicitis (en mogelijk ook bij andere abdominale problematiek), zonder de nadelen van echografie en CT