Farsy i moralitety Octave’a Mirbeau. Francuski teatr dramatyczny

Oktawiusz Mirbeau jest autorem sześciu jednoaktówek, które swoim nowatorstwem antycypują teatr Harolda Pintera, Eugène’a Ionesco i Bertolda Brechta. „Stare małżeństwa” („Vieux ménages”) ukazują piekło małżeńskie, poddając ostrej krytyce zafałszowany mieszczański świat. „Kochankowie” („Les Amants”) są groteskową demistyfikacją pseudoromantycznej miłości. Autor drwi z napuszonego języka, za którym kryje się egzystencjalna pustka. „Skrupuły („Scrupules”), Epidemia” („L’Épidémie”) oraz „Portfel” („Le Portefeuille”) należą do sztuk politycznie zaangażowanych i wpisują się w nurt teatru społecznego buntu, zapoczątkowany u schyłku XIX wieku. „Epidemia” jest protoekspresjonistyczną groteską, która ukazuje bezdusznych mieszczuchów dbających jedynie o własne interesy i brzuchy. „Portfel” i „Skrupuły” ośmieszają absurdalne prawo: w pierwszej z tych fars uczciwy kloszard, który znalazł pokaźną sumę pieniędzy, zostaje uwięziony z powodu braku zameldowania, w drugiej zaś ujawnia autor przestępczy charakter ustroju, w którym kradzież jest podstawową cnotą. W „Wywiadzie” („Interview”) Mirbeau bezlitośnie atakuje prasę brukową, żywiącą się prymitywnymi tematami