Sprawiedliwość Boża a usprawiedliwienie z wiary w Liście do Rzymian

Based on the occurrence of hē dikaiosynē and dikaioō in Romans we discovered that the texts constitute an interesting arrangement. He allowed us to organize the material in such a way that a fairly ordered knowledge of God's righteousness and the justification that the Christian has access to through faith in Jesus Christ emerged. Primarily, Paul was well acquainted with one of the basic principles of Judaism, which he quoted in Rom 2:13: “...the doers of the law who will be justified”. But he certainly did not identify with this premise, and merely quoted the text of the Old Testament to show that the thing was quite different – a man is justified by faith, like Abraham’s. This issue is discussed extensively by Apostle in the subsequent chapters. He begins by stating the fact of the revelation of divine justice (1:17), which becomes even more evident in the context of our injustice (Rom 3:3–5). There is also a historical-saving dimension, leading to the justice of every believer. God’s justice thus results in salvation for the sake of man, and Christ has taken up his dying on the cross and resurrected. The Apostle gave a lecture on this subject w 3:21–31, and the shortest conclusion, and at the same time, the thesis is that man is justified by faith in Jesus Christ, and not by the works required by the Law. Not only are the Jews involved, whose faith is the continuum of religious monotheism and participation in the blessing of God, but also the pagans on whom faith is involved in the saving death of Christ. The pattern of faith that results in the justification is Abraham, he believed and it was counted to him as righteousness (Rom 4:2–7). We also noted that the justification for the believer has very concrete consequences: to remain in peace (Rom 5:1–2), be saved from the wrath of God (Rom 5:9), to be set freefrom sin (Rom 6:7), giving glory (8:29–30.33). Despite such great gifts, a man can choose his own righteousness and rejecting God’s righteousness, just as the Israelites chose the way of doing the works required by the law, and rejected faith in Jesus Christ and his Gospel.Na podstawie występowania terminów hē dikaiosynē i dikaioō w Liście do Rzymian odkryliśmy, że teksty je zawierające tworzą interesujący układ. Pozwolił on nam na uporządkowanie materiału w ten sposób, że wyłoniła się dość uporządkowana wiedza na temat zarówno Bożej sprawiedliwości, jak i usprawiedliwienia, którego dostępuje chrześcijanin dzięki wierze w Jezusa Chrystusa. Przede wszystkim Paweł miał doskonałą świadomość jednej z podstawowych zasad judaizmu, którą przytoczył w Rz 2,13: „…ci, którzy praktykują Prawo, zostaną usprawiedliwieni”. Jednak z całą pewnością nie identyfikował się z tym założeniem, a jedynie przytoczył tekst Starego Testamentu, aby następnie wykazać, że rzecz ma się zupełnie inaczej – człowiek zyskuje usprawiedliwienie przez wiarę, a na wzór Abrahama. Zagadnienie to dość obszernie omawia Apostoł w kolejnych rozdziałach listu. Wychodzi on od stwierdzenia faktu objawienia Bożej sprawiedliwości (1,17). Ona staje się jeszcze bardziej jawna na tle naszej niesprawiedliwości (Rz 3,3–5). Ma nadto wymiar historiozbawczy, prowadzący do sprawiedliwości każdego wierzącego. Boża sprawiedliwość skutkuje więc działaniami zbawczymi na rzecz człowieka, a podjął je Chrystus, umierając na krzyżu i zmartwychwstając. Wykład na ten temat Apostoł przeprowadził w 3,21–31, którego najkrótszym wnioskiem, a zarazem dowodzoną tezą jest to, że człowiek osiąga usprawiedliwienie z wiary w Jezusa Chrystusa, a nie na podstawie pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo. Wszyscy mają w nim udział nie tylko Żydzi, dla których wiara jest continuum przez monoteizm religijny i przez udział w błogosławieństwie Boga, ale i poganie, na których wiara jest udziałem w zbawczej śmierci Chrystusa. Wzorem wiary, która skutkuje usprawiedliwieniem, jest Abraham, on bowiem uwierzył i to zostało mu policzone ku usprawiedliwieniu (Rz 4,2–7). Odnotowaliśmy również, że usprawiedliwienie wierzącego niesie ze sobą bardzo konkretne skutki: trwanie w pokoju (Rz 5,1–2), zachowanie od gniewu Bożego (Rz 5,9), wezwanie do unikania grzechów (Rz 6,7), obdarzenie chwałą (Rz 8,29–30.33). Mimo tak wielkich darów człowiek może wybrać drogę własnej sprawiedliwości, odrzucając Bożą sprawiedliwość, podobnie jak Izraelici wybrali drogę pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo, a odrzucili wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelię