ŞEHZÂDE KORKUD'UN HADÎSÇİLİĞİ (VESÎLETÜ'L-AHBÂB Bİ-ÎCÂZ ADLI ESERİ ÖZELİNDE)

Osmanlı padişahlarından II. Bâyezid’in oğlu Şehzâde Korkud, idareci olmanın yanında kitap yazmış olmasıyla ilmî bir kişiliğe de sahiptir. Dedesi Fatih Sultan Mehmed’in nezaretinde saraydaki hocalardan iyi bir eğitim almış, Arapça ve Farsça öğrenmiş, gençliğinden itibaren ilim ve sanat çalışmalarına yönelmiştir. Biyografisini anlatan kitaplarda hakkında bir âlim tarafından Antalya’da kendisiyle görüştüğünü ve onu “hadiste imâm, usûl, esmâu’r-ricâl ve tarih ilimlerinde bir derya” olarak bulduğu şeklindeki övgü dolu bir bilgiye rastlamaktayız. Bu sözün tahkiki için şehzâdenin yazdığı kitaplara baktığımızda hadîs ve ilimleriyle yoğun bir şekilde ilgilenen bir kişi olarak karşımıza çıktığını görmekteyiz. Zengin bir kütüphanesinin olduğu ve orada hadîs ilimlerine ait pek çok kitabın bulunduğunu bizzat kendi ifadelerinden öğrenmekteyiz. Ayrıntılı bir şekilde ele alıp incelediğimiz Vesiletü’l-ahbâb adlı eserinde 130 tane rivayete, hadîsçilerin metoduyla yer verdiğini görmekteyiz. Diğer Osmanlı şehzâdeleri, bulunduğu muhit ve üstlendiği idari görevlerle birlikte düşünüldüğünde şehzâde hakkındaki bu değerlendirmenin yabana atılır bir ifade olmadığını söyleyebiliriz. Biz sadece bir kitabını incelemiş bulunmaktayız. Bütün kitapları incelendiğinde Şehzâde Korkud’la ilgili söz konusu değerlendirme daha belirgin ortaya konulabilecektir