Form and Context:On the role of authenticity in the evaluation of modern heritage

Bij de waardebepaling van erfgoed speelt het begrip authenticiteit een centrale rol. Dit artikel toont aan dat dit begrip moeilijk hanteerbaar is bij jongere bouwkunst, zeker als het wordt gekoppeld aan de oorspronkelijke materialisering. Vooral als het een voorwaarde is om een object of gebied te behouden kan de manier waarop authenticiteit gewoonlijk wordt getoetst problemen opleveren. Anders dan men zou verwachten is bij jonge monumenten, en vooral bij gebouwen van een moderne signatuur, het behoud van de oorspronkelijke materialen problematischer dan bij oude architectuur. Dat heeft verschillende redenen. Een ervan is de ambitie van de moderne beweging om gebruik te maken van experimentele bouwmethoden en nieuwe materialen. Vaak blijken die de tand des tijds niet te kunnen doorstaan. Daarnaast is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om dergelijke experimentele materialen te behouden wanneer een gebouw aan de hedendaagse eisen van, bijvoorbeeld, energiezuinigheid moet voldoen. Gaat de toepassing van nieuwe materialen ten koste van de erfgoedwaarden van een op die manier gerenoveerd of gerestaureerd gebouw? Aan de hand van voorbeelden in Amsterdam en Rotterdam wordt hier getoond dat dit niet altijd het geval hoeft te zijn.Authenticity is a key criterion in the evaluation of heritage. This article sets out to show that this concept is problematical when applied to more recent architecture, particularly when it is linked to the original materialization. The way authenticity is normally assessed can prove especially tricky when it is a precondition for preserving an object or site. Contrary to what one might expect, the preservation of original materials is more challenging with recent than with old architecture. There are several reasons for this.One is the Modern Movement’s predilection for using experimental building methods and new materials, which all too often failed to withstand the ravages of time. It is also difficult, if not impossible, to preserve such experimental materials when a building is expected to satisfy contemporary requirements, for example in the area of energy efficiency. This raises the question of whether the replacement of authentic building materials during restorations and renovations compromises the heritage value. Using examples in Amsterdam and Rotterdam, the article shows that this does not always have to be the case