Freedom, equality & quidance:About resident participation in stimulating community resilience

Zelforganisatie van burgers staat vandaag de dag stevig in de politieke belangstelling. Zo ook in wijkgericht beleid. Het doel in dit beleid is niet zozeer het bevorderen van leefbaarheid, maar het in staat stellen van bewoners zodat zij ervaren leefbaarheidsproblemen zelf (weer) kunnen oplossen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel gemeenten en instellingen experimenteren met de vraag hoe zelforganisatie van bewoners kan worden gestimuleerd. Deze studie beoogd hieraan een bijdrage te leveren, waarbij de focus ligt op buurtgemeenschappen. Uitgangspunt in deze studie is dat het bevorderen van zelforganisatie een situationeel vraagstuk is, afhankelijk van de aanwezige condities in een specifieke wijk. Deze condities zijn gevangen in drie ideaaltypische hoofdvormen van weerbaarheid en zijn richtinggevend voor zowel de vraag waarin geïnvesteerd kan worden om zelforganisatie te bevorderen als voor de vraag hoe bewonersparticipatie effectief kan worden vormgegeven. Beperkt weerbare buurtgemeenschappen zijn niet in staat om collectief ervaren leefbaarheidsproblemen op te lossen. Hier is een investering in buurtgebonden sociale cohesie en bewonersparticipatie op basis van samenspraak het best passend. Sociaal weerbare buurtgemeenschappen zijn in staat om collectief ervaren leefbaarheidsproblemen op te lossen in lijn met maatschappelijke conventies. Hier is een faciliterende werkwijze het best passend. Asociaal weerbare buurtgemeenschappen zijn ook in staat om collectief ervaren leefbaarheidsproblemen op te lossen maar doen dit niet in lijn met maatschappelijke conventies. Hier kunnen gewenste vormen van zelforganisatie worden gestimuleerd door participatieprocessen die gebaseerd zijn op bevoogding en door te investeren in buurtgebonden tolerantie, de aantrekkelijkheid van de buurt en buurtoverstijgende culturele verbondenheid.Self-organisation groups are firmly in the political spotlights. And also in local urban renewal and regeneration policy. Aim of local policy is not to improve the liveability of local communities but to empower residents to solve experienced local problems in their quality of life. It is therefore not surprising that local governments and organisations experiment with the question as how to stimulate local self organisation groups . The aim of this study is to contribute to answering this question, whereby the focus is on neighbourhood communities.The assumption of this study is that the stimulation of self-organisations is a situational question, depending on available conditions in a specific neighbourhood. These conditions can be categorized in three ideal-typical forms of resilience, which are leading for the questions, which investment is necessary to stimulate self organisations and how resident participation can be effectively formed. Limitedly resilient communities cannot solve collectively experienced problems in their quality of life. In this case it is necessary to invest in community cohesion and resident participation based on collaboration. Socially resilient communities are able to solve collectively experienced quality of life problems in line with social conventions. In this case, facilitation is the most fitting method. Asocially resilient communities can also solve collectively experienced quality of life problems, except that they do not comply with social conventions. In this case desired forms of self-organisation can be stimulated through participation processes based on guidance and investing in community bound tolerance, attractiveness of the neighbourhood and cross-community cultural connectednes