Gebruikelijke verklaringen voor niet-stemmen en de gemeenteraadsverkiezingen van 2022

In dit hoofdstuk onderzoeken we in hoeverre de bekende verklaringen van niet-stemmen op individueel niveau uit de literatuur (zie hoofdstuk 2) in staat zijn om de lage opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen te verklaren. Dit doen we in drie stappen. Allereerst toetsen we, door middel van een regressieanalyse, welke individuele factoren het belangrijkst waren voor de opkomst in 2022. Hierbij kijken we enerzijds naar achtergrondkenmerken zoals geslacht, leeftijd en opleiding, en anderzijds naar attitudes zoals politiek vertrouwen en verbondenheid met de gemeente. Als tweede vergelijken we deze patronen met het wel en niet stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Hierbij is de vraag of dezelfde structurele factoren de opkomst in 2022 kunnen verklaren als in 2018, of dat we juist een trendbreuk zien. In de derde stap gaan we nog iets verder en onderscheiden we twee groepen niet-stemmers om antwoord te geven op de vraag waarom kiezers specifiek de lokale verkiezingen links laten liggen. Daarbij richten we ons op lokale niet-stemmers en onderscheiden we die van totale niet-stemmers. Lokale niet-stemmers zijn mensen die bij de Tweede Kamerverkiezingen wel hebben gestemd maar dat bij de gemeenteraadsverkiezingen niet hebben gedaan. Deze kiezers zijn dus wel electoraal betrokken maar doen bij de gemeenteraadsverkiezingen niet mee. We kijken wat de onderscheidende karakteristieken zijn van deze kiezers en wat hun beweegredenen zijn om bij gemeenteraadsverkiezingen thuis te blijven. De tweede groep zijn totale niet-stemmers: mensen die bij zowel de Tweede Kamerverkiezingen als de gemeenteraadsverkiezingen niet hebben gestemd. Deze groep is dus over de hele linie niet electoraal betrokken. Wat zijn hun beweegredenen om helemaal niet te gaan stemmen