Wstępne badanie dotyczące wpływu pandemii COVID-19 na zachowania sportowe, uważność i dobrostan

Background. The COVID-19 pandemic has affected individual well-being negatively; to mitigate the impact, psychological resources are required. Material and methods. Both the WHO WBI-5: 5-item World Health Organization Well Being Index and MAAS: Brown and Ryan (2003) Mindfulness Attention and Awareness Scale were utilized in this study on 827 university students (age 25.29±8.09). Statistical Package IBM SPSS v 24 was used and significance level was set at p≤0.05. Results. We found significant positive correlation between dispositional mindfulness and well-being (R=0.347; p=0.001). Significant differences in mindfulness and well-being were noted between the regularly physically active and non-active groups (Z=-2.850; p=0.004; and Z=-2.152; p=0.031, respectively). The population was subdivided into 3 groups (1) professional athlete; (2) recreational athlete; (3) inactive; we found significant differences in mindfulness (Chi-square value=14.406; p=0.001) and well-being (Chi-square value=19.341; p<0.001) across the group. In paired analysis we found significant differences in mindfulness between groups 1-2 (Z=-2.885; p<0.001), 1-3 (Z=-3.537; p<0.001) and 2-3 (Z=-2.130; p=0.033). Significant differences in well-being were observed between groups 1-3 (Z=-2.273; p=0.023) and 2-3 (Z=-4.235; p<0.001). We found significant differences regarding the duration (Chi-square value=342.856; p<0.001) and number of trainings before and during quarantine (Chi-square value=214.552; p<0.001). Conclusions. Intensive and regular physical activity facilitates the psychological factors which support individual well-being. Exercising regularly and/or competitively appears to offer a protective effect on mental health.Wprowadzenie. Pandemia COVID-19 miała negatywny wpływ na samopoczucie ludzi. Do złagodzenia jej skutków konieczna jest pomoc psychologiczna. Materiał i metody. Przebadano studentów uniwersytetu (N=827; wiek: 25,29±8,09). W badaniu wykorzystano: (1) WHO WBI5: Pięciowymiarowy Wskaźnik Dobrostanu Światowej Organizacji Zdrowia, (2) MAAS: Brown and Ryan (2003): Skala Uważności, Uwagi i Świadomości oraz (3) pakiet statystyczny IBM SPSS v 24, którego poziom istotności wyniósł p≤0.05. Wyniki. Zaobserwowano istotną korelację pozytywną między uważnością dyspozycjonalną a dobrostanem (R=0,347; p=0,001). Znaczącą różnicę wykazano między grupą osób regularnie uprawiających aktywność fizyczną a grupą osób nieaktywnych w zakresie uważności (Z=-2,850; p=0.004) i dobrostanu (Z=-2,152; p=0,031). Próbę podzielono na trzy grupy: (1) zawodowych sportowców; (2) sportowców rekreacyjnych i (3) osoby nieaktywne fizycznie. Różniły się one między sobą w zakresie uważności (chikwadrat=14,406; p=0,001) i dobrostanu (chi-kwadrat=19,341; p<0,001). Po połączeniu grup w pary zauważono różnicę w uważności grup pierwszej i drugiej (Z=-2,885; p<0,001), pierwszej i trzeciej (Z=-3,537; p<0,001) oraz drugiej i trzeciej (Z=-2,130; p=0,033). Różnicę w zakresie dobrostanu odnotowano również między grupami pierwszą i trzecią (Z=-2,273; p=0,023) oraz drugą i trzecią (Z=-4,235; p<0,001). Zaobserwowano także istotną różnicę między czasem trwania (chi-kwadrat=342,856; p<0,001) a liczbą treningów przed kwarantanną i podczas niej (chi-kwadrat=214,552; p