Better life after trauma: stomic society as an environment for posttraumatic growth for stomic patients

Positive changes after a traumatic severe illness have still not been fully described. One of the groups that lack full research of posttraumatic growth are patients with stoma. Difficult moments of surgery and dealing with stoma are for many of them the hardest situations of all life. Some of the patient must face emotional, social and self-perception changes in their lifes. Being a part of stomic societies is a chance for personal development for many of patients, it gives them social and institutional support and a chance to meet people in similar situation. Two groups were considered in present study: one was a group of stomic patient and another was a group of people taking part in the University of the Third Age. Emotional traits (STPI), acceptance of illness (AIS), multidimensional health locus of control (MHLC) and posttraumatic growth (PTGI) were taken into consideration. Data analysis have given very optimistic view on functioning of present groups and abilities to get on with the illness. There have been only small differences between two groups. These participants react in a very similar way and in the same way they experience the posttraumatic growth. This research is a good introduction into the field of posttraumatic positive changes for stomic patients as the special case of trauma that still lasts. Correlations between emotional traits and posttraumatic growth will surely bring new ways of psychological work with these patients.Pozytywne zmiany w przebiegu ciężkiej choroby powodującej doświadczenie traumy nadal nie zostały w pełni opisane. Jedną z grup pomijanych we współczesnej literaturze są pacjenci stomijni. Trudne doświadczenia związane z operacją oraz przystosowaniem do życia ze stomią są dla wielu z nich najgorszymi zdarzeniami w życiu, powodującymi znaczne obciążenie emocjonalne, społeczne i problemy związane z percepcją siebie. Działalność w stowarzyszeniach stomijnych jest dla wielu z nich szansą rozwoju, ponieważ daje możliwość uzyskania wsparcia emocjonalnego i instytucjonalnego oraz spotkania ludzi w podobnej sytuacji. W opracowaniu porównano grupę pacjentów ze stomią zrzeszonych w jednym ze stowarzyszeń z grupą osób uczestniczących w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wzięto pod uwagę czynniki życia emocjonalnego (badane skalą STPI), poziom akceptacji choroby (skala AIS), umiejscowienie kontroli zdrowia (skala MHLC) oraz rozwój potraumatyczny (skala PTGI). Uzyskane wyniki pozwalają optymistycznie oceniać zarówno funkcjonowanie pacjentów ze stomią, jak i możliwości ich adaptacji do tej sytuacji, a nawet akceptacji choroby. Dane pokazują, że pacjenci stomijni nieznacznie tylko różnią się od swoich rówieśników, w podobny sposób reagują emocjonalnie i ulegają potraumatycznemu rozwojowi na podobnych zasadach. Przeprowadzone badanie pokazuje możliwości rozwoju potraumatycznego po zdarzeniu, które nie tylko się wydarzyło, ale nadal trwa. Rozpoznane prawidłowości i związki pomiędzy czynnikami emocjonalnymi oraz możliwością potraumatycznego rozwoju pozwalają skuteczniej planować oddziaływanie dla tej grupy klinicznej oraz doceniać wartość działalności stowarzyszeń stomijnych i innych grup tego typu