Rola i znaczenie ustawy z 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym, tzw. ustawy scaleniowej

After regaining independence, the Second Polish Republic faced the problem of the legal systems inherited from the three partitioning powers. This situation was also reflected in social insurance and more broadly in social security. The most developed insurance system existed on the lands of the former Prussian partition. This was due to the fact that Germany was the birthplace of social insurance. A developed system operated in the former Austrian partition, while almost no such system existed in the former Russian partition. Centralised sickness insurance was the first to be introduced in the Second Polish Republic. In January 1919 the Decree on sickness insurance came into force, later replaced by the Act of 1920. The work on social insurance unification was carried out between 1917 and 1934. One of its results was the proposal of a uniform social insurance system for white-collar workers. In 1924, the post-Austrian accident insurance legislation was extended to the territory of the former Russian partition. The Act on social insurance, the so-called Unification Act [ustawa scaleniowa], was passed on 28 March 1933. Its biggest achievement was the introduction of workers’ old-age pension insurance, although this was done at the expense of sickness insurance. The risk of three occupational diseases was introduced to the accident insurance. As regards invalidity pensions, the Act did not provide for a distinction between partial and total invalidity. Social insurance legislation in the Second Polish Republic had to be unified and sometimes created from scratch – before the Second World War over 100 legal acts were created for this purpose.Po odzyskaniu niepodległości II Rzeczpospolita stanęła przed problemem istnienia na jej terytorium porządku prawnego odziedziczonego po trzech zaborcach. Sytuacja taka miała odzwierciedlenie również w ubezpieczeniach społecznych, a szerzej w zabezpieczeniu społecznym. Najbardziej rozwinięty system ubezpieczeń istniał na ziemiach byłego zaboru pruskiego. Wiązało się to z tym, że Niemcy były ojczyzną ubezpieczeń społecznych. Mniej rozwinięty system funkcjonował na ziemiach byłego zaboru austriackiego, a prawie wcale nie istniał na ziemiach byłego zaboru rosyjskiego. W II Rzeczypospolitej najwcześniej wprowadzono zcentralizowane ubezpieczenie chorobowe. W styczniu 1919 r. zaczął obowiązywać dekret o ubezpieczeniu chorobowym, zastąpiony następnie ustawą z 1920 r. Prace nad ujednoliceniem ubezpieczeń społecznych toczyły się w latach 1917–1934. Jednym z wyników tych prac było przygotowanie projektu jednolitego ubezpieczenia społecznego dla pracowników umysłowych. W 1924 r. ustawodawstwo poaustriackie dotyczące ubezpieczenia wypadkowego rozciągnięto na ziemie byłego zaboru rosyjskiego. Natomiast z 28 marca 1933 r. pochodzi ustawa o ubezpieczeniu społecznem, tzw. ustawa scaleniowa. Jej największym osiągnięciem było wprowadzenie ubezpieczenia emerytalnego robotników ‒ wprowadzenie go odbyło się jednak kosztem ubezpieczenia chorobowego. Do ubezpieczenia wypadkowego zakwalifikowano ryzyko trzech chorób zawodowych. Ustawa nie przewidywała w stosunku do rent inwalidzkich rozróżnienia na inwalidztwo częściowe i całkowite. Przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych w II Rzeczypospolitej należało scalić, a niekiedy tworzyć na nowo ‒ przed II wojną światową powstało w Polsce w tym celu ponad 100 aktów prawnych