The Writing of History

The article discusses the role of history in the Western culture and delineates the conditions of possibility for its discursive effects. De Certeau sees history as a discourse constituted by a radical gesture of separating the present from the past and of generating its Other(s) for representation or silent ignorance. This gesture can only be possible in alliance with its contemporary sovereign political power whose role is to validate history and to designate its place in society. In return history serves the state and aims to represent and justify it. Such a relationship between history and power determines the processes of historiography, which De Certeau understands in terms of work and production. In this respect the discourse of history reveals two complimentary yet opposing senses of reality in its scientific methodology: on the one hand, reality is the effect of history, on the other, it constitutes the very premise of history. Nonetheless, in order to pass for the discourse of reality, history needs to function in culture like myth , that is like self-reflexive praxis sustaining social identity in opposition to its Other(s).Artykuł poddaje analizie rolę historii w kulturze zachodniej oraz omawia warunki jej dyskursywnego oddziaływania. De Certeau postrzega historię jako dyskurs mogący zaistnieć jedynie w rezultacie gestu radykalnego oddzielenia przeszłości od teraźniejszości, w rezultacie odgrodzenia się od Innego, który staje się przedmiotem historii, ale też od Innego, który pozostaje dla niej niewidoczny, o którym milczy i z którym w relacje nie wchodzi. Taki konstytuujący historię ruch odbywa się w oparciu o zastałą władzę polityczną, która uprawomocniając dyskurs historyczny, wytwarza dla niego miejsce w społeczeństwie, równocześnie stając się zarówno beneficjentem historiograficznego opisu oraz jego niedoścignionym przedmiotem. Owa relacja z podmiotem władzy determinuje procesy wytwarzania historii, które de Certeau postrzega w kategoriach pracy i produkcji. W tym sensie historiografia odkrywa dwa konieczne i współistniejące sensy rzeczywistości generowane przez metodologię naukową: z jednej strony rzeczywistość stanowi rezultat analizy, z drugiej jest jej postulatem. By się jednak ukonstytuować jako dyskurs rzeczywistości, historia musi funkcjonować w kulturze jak mit, rozumiany jako autorefleksyjna praktyka, która podtrzymuje społeczną tożsamość w relacji z Innym