Karol Bołoz Antoniewicz. Kapłan – Misjonarz – Poeta

Czasy narodowej niewoli: 1795-1918 zapisały się krwawymi kartami w naszych dziejach. Schyłek XVIII wieku przyniósł nam niejedno rozczarowanie, zawód, tragedię. Powodem do tego był przede wszystkim upadek państwa polskiego. Upadku tego nie zauważyli chłopi, którzy – jak pisał Stanisław Staszic – przykuci do pańszczyźnianego jarzma w masie swej (z wyjątkiem niektórych regionów, np. krakowskiego) nie posiadali świadomości narodowej i którym było obojętne, co się dzieje z Polską, ich – jak mówili także i później – „niedobrą macochą”. Pośród Polaków byli także – i to w sporej liczbie! – również tacy, którzy śmierć Ojczyzny przyjęli z radością. Byli to przede wszystkim przedstawiciele najwyższych sfer ówczesnej struktury społecznej, czyli arystokracji, która bez smutku i łez żegnała się z Polską, ochotnie spiesząc na organizowane czy to w Krakowie (5 sierpnia 1796) czy w Warszawie (17 sierpnia tegoż roku) uroczystości składania homagium obcym władcom