Litwa wyobrażona Kazimiery Iłłakowiczówny

Artykuł dowodzi, że poezja Kazimiery Iłłakowiczówny jest silnym filarem polskiego dyskursu postzależnościowego, czego jednym z dowodów jest przyznanie poetce Nagrody Literackiej Miasta Wilna oraz dyskusja wokół jej politycznego utworu „Pora się godzić” z tomu Słowik litewski z 1934 roku. Tekst rekonstruuje i analizuje polemikę litewskiego poety Liudasa Giry z wierszem Iłłakowiczówny i wskazuje na późniejsze użycia poezji Iłłakowiczówny - albo w tekstach czy wspomnieniach nostalgicznych, kiedy staje się argumentem na rzecz bolesnej oraz niesprawiedliwej utraty jedności polsko-litewskiej, albo w pracach krytykujących takie podejście – gdy jest negatywnym punktem odniesienia. Autorka przekonuje, że alegoryczna wyobraźnia kresowa Iłłakowiczówny łączy autobiograficzne i polityczne. W toku bliskiej, uważnej lektury ujawnia się znamienne dla „stałego paradygmatu” kresowej nostalgii zjawisko niemającej końca wymiany figur. Poezja Iłłakowiczówny znajduje się we władaniu „polskiej wyobraźni tanatycznej”, a poetka, przyjmując rolę „słowika litewskiego”, świadomie włączyła się w chór podtrzymujący romantyczne oraz wytwarzający modernistyczne mity o charakterze narodowościowotwórczym: jako sekretarz osobisty Marszałka Piłsudskiego była poetką patriotyczną, symbolicznie zaprzysiężoną ojczyźnie w prestiżowym urzędzie Ministerstwa Spraw Wojskowych i narodowi