Poezja polska w przekładach Josifa Brodskiego - II

W kontekście przedstawionej tutaj analizy uważam, że, mówiąc o całokształcie dorobku Brodskiego w zakresie tłumaczenia na język rosyjski poezji polskiej, należy wyraźnie osłabić, tak oczywistą w przypadku tłumaczeń Miłosza i Gałczyńskiego, tezę o ideowej i poetyckiej randze w tych przekładach subiektywnego idiolektu Brodskiego poety. Opisane rosyjskie warianty polskich utworów niejednokrotnie zaświadczają o nadmiarze autorskiej kreatywności tłumacza, nie są one jednak tak wyraźnie systemowo związane z jego twórczością oryginalną. Materiał przedstawiony w tym szkicu znacznie osłabia też tezę o zwartej systemowo strategii translatorskiej przyjętej działalności Brodskiego jako tłumacza poezji polskiej. Otóż — szczególnie we wczesnym okresie twórczości — znajdziemy w decyzjach tłumacza więcej przypadku, niezrozumienia czy wręcz najzwyklejszych błędów niż świadomej i celowej aktywności zmierzającej do nadania przekładom cech własnego stylu. (fragment tekstu