II. Meşrutiyet’ten Cumhuriyet’e İstanbul şehremaneti: (teşkilat ve mali yapı analizi)

19. yüzyılda Doğu Akdeniz Liman şehirlerinde yaşanan dönüşüm sonucu "Yerel Hizmet" ile birlikte "Yerel Örgüt" kavramının yeniden tanımlandığı bir süreç başladı. Osmanlı başkenti, söz konusu dönüşümün en yoğun olarak hissedildiği yerlerin başında gelmekteydi. Tanzimat'ın merkeziyetçi yaklaşımı ve Avrupa'daki örnekleri çerçevesinde oluşturulan belediye kurumu ilk dönemlerde sınırlı bir gelişme gösterdi. 1909'dan sonra Osmanlı başkentinde belediye uygulaması genişledi. Ancak, belediye dairelerinin bağımsız hareket etme eğilimleri sistemin işleyişini aksattı. Bunun üzerine daireler, şube biçiminde yeniden düzenlendi. Şehremaneti, bürokratikleşme ve kurumsallaşma düzeyinde önemli artış yaşadı. Ancak, gelir düzeyinin düşüklüğünün faaliyetler üzerindeki etkisi, personel niteliğindeki yetersizlikler, zaten sınırlı sayıda olan uzman personelin silah altına alınması, idari süreçler ve hizmetler konusunda getirilen standartların uygulamadaki problemleri, kurum kültürünün gelişmesi üzerinde olumsuz etkide bulunan faktörlerden başında gelmekteydi.1909 sonrasında Şehremaneti gelir yapısında iyileştirmeler yapıldı. Bununla birlikte, Hazine'nin çeşitli gelir kaynaklarından belediyeler lehine vazgeçmek konusundaki isteksizliği, vergi potansiyeli bakımından önemli yere sahip yabancı vatandaşların itiraz ve engellemeleri, vergilerin konu ve mükelleflerine ait kayıt problemleriyle vergi kriterlerindeki yetersizlikler gelir kaynaklarının genişlemesi önündeki başlıca engelleri oluşturdu. Sonuçta, sürekli bir gelir yetersizliği söz konusu oldu. The transformation occurred in the port-cities of Eastern Mediterranean during 19th century leaded in redefinition of the concept of "local organisation" together with "local service". The Ottoman Capital is one of the places where this transformation occurred intensively. Due to the centralist approach of the Tanzimat era, the municipal institution founded within the frame of the samples in Europe realised a limited development. The municipal application in the Ottoman Capital extended after 1909. But, the departments' tendencies of acting independently affected the system negatively. Because of this reason, the departments were reorganised as branches. Althought both the institutionalisation and bureaucratization level of Sehremaneti developed considerably, insufficient amount of revenues, low quality of personnel (the specialist personnel were taken under arms due to many wars), the problems in the application of the standards on both administrative procedures and services can be accepted as the main factors affecting the development of the institutional culture negatively.The revenue structure of Sehremaneti improved after 1909. The disinclination of the Treasury to assign some of its revenues in favour of municipalities, the prevention and objection of the foreigners who have high amount of tax potential, the registery problems of taxpayers and tax subjects, insuffiencies in tax criterions can be accepted as the main obstacles for extending revenue sources of municipalities. In conclusion, municipalities suffered from chronic revenue insufficiency