Savoir-vivre, bon ton, zasady dobrego wychowania, grzeczność językowa i wreszcie etykieta językowa, jak pisze Małgorzata Marcjanik, to „zbiór przyjętych w danej społeczności wzorów językowych zachowań grzecznościowych, zwyczajowo przyporządkowanych określonym typom sytuacji, narzucających jej uczestnikom określone role komunikacyjne” (2001: 11-12). Etykiecie towarzyszą właściwe jej akty: „pewnego rodzaju potencja werbalna przyporządkowana określonej funkcji komunikacyjnej, [która] jest językowym odpowiednikiem typu sytuacji na płaszczyźnie pozajęzykowej” (Marcjanik 2001: 12). Badaczka wymienia następujące akty: powitania, pożegnania, podziękowania, prośby, rady, toastu, przeprosin itd. Należą do nich także wyrażenia będące grzecznościową o...