Celem artykułu jest analiza sposobu kreowania obrazu miasta przez L. Tyrmanda w Dzienniku 1954, powieściach Zły, Życie towarzyskie i uczuciowe, w książce U brzegów jazzu, a także w felietonach publikowanych w latach 50. na łamach „Tygodnika Powszechnego” oraz w „Przekroju”. Określenie „pisanie miasta” odnosi się do takiego tworzenia literackich przestrzeni urbanistycznych, które ma charakter działania uniwersalizującego autorskie doświadczenie miejskości. Tyrmand w prozie fabularnej, w diariuszu i w felietonach określanych jako „warszawskie” tworzył nie tyle miasto „lokalne”, „swojskie” – jak się powszechnie przyjmuje – ile raczej kreował obraz symbolicznej „metropolii”, na mapie której umieszczał wybrane elementy przestrzeni Warszawy. Mias...