Eklezjalny wymiar pogrzebu dziecka zmarłego bez chrztu w okresie prenatalnym. Perspektywa rzymsko-katolicka: Prenataliniu laikotarpiu mirusio nekrikštyto vaiko laidotuvių bažnytinis matmuo. Romos katalikų perspektyva

The author of the article attempted to present the ecclesial dimension of the funeral of a child dying at a prenatal stage of development. The Second Vatican Council with subsequent liturgical and legal-canonical reform is a clear census crowning the centuries-long period of contesting the church funeral of a non-baptized child and initiating a new pastoral practice, allowing the liturgical burial of a child as part of a full-fledged funeral rite with a separate mass form for this occasion. Changes in pastoral practice during the Second Vatican Council correlated with the gradually increasing changes in theologians' positions on the controversial issue of salvation of deceased children without water baptism. The Church’s Teaching Office has not yet formulated official teaching on the subject of the posthumous fate of stillborn children. Streszczenie W artykule podjęto próbę przedstawienia eklezjalnego wymiaru pogrzebu dziecka umierającego w prenatalnym stadium rozwoju. Wyraźnym cenzusem wieńczącym wielowiekowy okres kontestacji kościelnego pogrzebu dziecka nieochrzczonego i inicjującym nową praktykę pastoralną, dopuszczającą liturgiczny pochówek dziecka w ramach pełnoprawnego obrzędu pogrzebowego z odrębnym formularzem mszalnym na tę okoliczność, jest Sobór Watykański II z następującą po nim reformą liturgiczną i prawno-kanoniczną. Zmiany zachodzące w praktyce pastoralnej w dobie Soboru Watykańskiego II korelowały ze stopniowo narastającymi zmianami opinii teologów na temat wzbudzającej kontrowersję kwestii zbawienia dzieci zmarłych bez chrztu z wody. Urząd Nauczycielski nie sformułował dotąd oficjalnego nauczania na ten temat pośmiertnego losu dzieci martwo urodzonych.Straipsnyje bandoma pristatyti prenataliniu laikotarpiu mirusio nekrikštyto vaiko laidotuvių bažnytinį matmenį iš Romos katalikų perspektyvos. Vatikano II Susirinkimas ir po jo ėjusi liturginė bei kanonų teisės reforma yra aiški riba, skirianti iki tol šimtmečius trukusį ginčą dėl nekrikštyto vaiko bažnytinių laidotuvių ir naująją pastoracinę praktiką, liturgines nekrikštyto kūdikio laidotuves laikančią visavertėmis laidotuvių apeigomis, kurios turi šiai progai skirtą atskirą Mišių formą. Sulig Vatikano II Susirinkimu radęsi pastoracinės praktikos pokyčiai siejosi su vis labiau kitusia teologų nuomone dėl vaikų, mirusių be vandens krikšto, išganymo. Bažnyčios Magisteriumas lig šiol nėra suformulavęs oficialiojo mokymo apie vaikų, kurie gimė negyvi, pomirtinį likimą