U radu će biti prikazan suodnos umjetničke i usmene književnosti odnosno estetskih i praktičnih funkcija u romanu Prosjaci i sinovi Ivana Raosa. S obzirom na to da u romanu dominira motiv prosjačenja, diskurs je pretežno usmjeren na izgradnju pragmatičnih funkcija, odnosno načina na koji ovi prosjaci od zanata nagovaraju ljude da im udijele milodar. Prateći život glavnih likova koji grade identitet o sebi kao junacima, na vidjelo izlaze tajne njihova „zanata“, njihovi unutarnji strahovi od postojanja brojnih mitoloških bića kao što su vile, vještice, vukojarci i duhovi, ali i krhkost hijerarhije unutar zajednice. Oni kao tipični antijunaci te svoje strahove predstavljaju kao svoja životna dostignuća (suživot s vilama, izgon vještica ...