Ethnic conflict in Indonesia illustrated with an example of Maluku, Aceh, and Borneo

Indonezja to kraj ogromnie zróżnicowany pod kątem mozaiki kulturowej oraz unikalności grup etnicznych, co miało nieprawdopodobnie wielki wpływ podczas unifikacji kraju. Rząd indonezyjski poprzez narzucanie autorytarnych struktur przyczynił się do zjednoczenia zarówno elit jak i klanów, co doprowadziło do walki o własne dziedzictwo, a konsekwencją było wytworzenie tożsamości oporu. W pracy omówione zostały trzy obszary charakteryzujące się odmiennymi czynnikami powodującymi dysharmonię a głównym celem pracy jest ukazanie istoty konfliktów etnicznych w Indonezji oraz określenie najważniejszych przyczyn z nimi związanych. Podczas analizy źródeł empirycznych zaobserwowano cechę charakterystyczną wybuchu konfliktów etnicznych. Miały one związek z kształtowaniem tożsamości po odzyskaniu niepodległości 17 sierpnia 1945 roku za czasów prezydenta Sukarno a następnie Suharto w latach 1966-1998. Stworzony język indonezyjski na bazie malajskiego lingua franca nie był w stanie skonsolidować wszystkich mieszkańców. W dodatku realizowanie programu transmigracyjnego doprowadziło do częstszych kontaktów między dotychczas nieznanymi kulturami i w konsekwencji tarć społecznych. Przeważająca ich większość wynikała z nieposzanowania odmiennej kultury, religii bądź systemu wartości panującego w danym regionie. Kolejne, chociaż w mniejszym stopniu pojawiały się w odpowiedzi na niesprawiedliwy podział zysków pochodzących z eksportu dóbr naturalnych a także chęci samostanowienia w regionie. Innym czynnikiem okazała się również ciągła marginalizacja rdzennych mieszkańców. W rezultacie lokalna społeczność wytworzyła tożsamość oporu wobec rządu indonezyjskiego. Kluczowy moment ich eskalacji zazwyczaj następował po nałożeniu się kryzysu ekonomicznego, zmiany rządów z autorytarnych na demokratyczne, chaos polityczny oraz niewydolność sił bezpieczeństwa. Podsumowując, konflikty etniczne w Indonezji za panowania prezydenta Sukarno a następnie Suharto były nieuniknione. Przede wszystkim, Indonezja okazała się być niezwykle zróżnicowanym krajem, wobec czego realizowanie autorytarnych rządów jedynie wzmagało niechęć i poziom agresji, która po latach eksplodowała.Indonesia is a country that is diversified in terms of cultural mosaic and the uniqueness of ethnic groups, which had an unbelievably great impact during the unification of the country. The Indonesian government, by imposing authoritarian structures, contributed to the unification and the clans, which led to a struggle for their own heritage, and the consequence was the creation of an identity of resistance. In this thesis, there are three areas describing different factors causing disharmony and the main purpose of the work is to discuss the essence of ethnic conflicts in Indonesia and the initial comparison with them.The analysis of empirical references shows that there was a characteristic feature of the outbreak of ethnic conflicts. They were related to the shaping of identity after regaining independence on August 17, 1945 under President Sukarno and then Suharto in the years 1966-1998. The Indonesian language created on the basis of the Malay lingua franca was not able to consolidate all the inhabitants. In addition, the implementation of the transmigration program led to more frequent contacts between previously unknown cultures and, as a consequence, to social tensions. In the vast majority of them resulted from disregard for the different culture, religion or system of values prevailing in a given region. Others, although to a lesser extent, appeared in response to the unfair distribution of profits from the export of natural goods and the desire for self-determination in the region. Another factor was the continued marginalization of indigenous peoples. As a result, the local community developed an identity of resistance to the Indonesian government. Among the underlying factors, political disputes and economic and social disparities, the shift from authoritarian to democratic governments outweighed their escalation. Also and the failure of security forces played a significant role in triggering the initial conflicts. To conclude, ethnic conflicts in Indonesia during the reign of President Sukarno and then Suharto was inevitable. First of all, Indonesia turned out to be an extremely diverse country. Secondly, the implementation of the authoritarian rule only increased the reluctance and the level of aggression, which exploded years later