Knowledge of midwives about postpartum mental disorders.

Wstęp: Wahania poziomów hormonów charakterystyczne dla ciąży, porodu i połogu zwiększają ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych. Na niekorzyść działają również inne czynniki takie jak: natłok obowiązków, brak wsparcia, choroby współistniejące, niedobór snu, nieodpowiednia dieta, występowanie zaburzeń psychicznych w przeszłości położnicy lub u jej najbliższych krewnych. Najczęściej występującym zaburzeniem zdrowia psychicznego okresu połogu jest smutek poporodowy, natomiast najrzadziej – psychoza poporodowa. Poszczególne rodzaje zaburzeń różnią się między sobą czasem wystąpienia i trwania, stopniem nasilenia objawów oraz sposobem diagnozowania i leczenia. Zadaniem położnej powinno być wczesne wykrycie niepokojących sygnałów w zachowaniu matki, a także udzielenie jej podstawowej pomocy.Cel pracy: Poznanie poziomu wiedzy położnych o czynnikach ryzyka, objawach, częstości występowania i metodach leczenia poporodowych zaburzeń psychicznych.Materiał i metody: Badaniami objęto 114 położnych. Wykorzystano metodą sondażu diagnostycznego z zastosowaniem autorskiego kwestionariusza ankiety, który zawierał 4 opisy przypadków kobiet z poporodowym zaburzeniem psychicznym oraz odnoszące się do nich pytania otwarte i zamknięte. Udział w badaniu był dobrowolny i anonimowy. Wyniki: Większość położnych posiada wiedzę na temat objawów, czynników ryzyka i sposobów leczenia smutku poporodowego, depresji i psychozy poporodowej. Położne mają niższy poziom wiedzy na temat hipomanii poporodowej w porównaniu z innymi rodzajami zaburzeń. Problem dla położnych stanowi również określenie odsetka kobiet cierpiących na poszczególne rodzaje poporodowych zaburzeń psychicznych.Wnioski: Zdecydowana większość położnych potrafi wymienić objawy charakterystyczne dla poszczególnych przypadków poporodowych zaburzeń psychicznych, natomiast wszystkie potrafią podać przynajmniej jeden czynnik ryzyka dla każdego z nich. Położne zdecydowanie lepiej diagnozują smutek poporodowy, depresję i psychozę niż hipomanię poporodową. Większość z nich nie potrafi jednak prawidłowo oszacować odsetka kobiet cierpiących na smutek, depresję i hipomanię poporodową, natomiast więcej niż połowa ankietowanych położnych prawidłowo oszacowała odsetek kobiet cierpiących na psychozę poporodową. Położne lepiej znają metody postępowania w przypadku smutku poporodowego, depresji i psychozy niż w przypadku hipomanii poporodowej. Badania wykazały, że im dłuższy staż pracy położnych w zawodzie, tym niższy poziom ich wiedzy o poporodowych zaburzeniach psychicznych. Nie zaobserwowano istotnej zależności pomiędzy stopniem wykształcenia położnych a poziomem ich wiedzy o poporodowych zaburzeniach psychicznych. Nie występuje również istotna zależność pomiędzy stycznością położnych z kobietą z poporodowym zaburzeniem psychicznym a poziomem ich wiedzy na ten temat.Introduction: Fluctuations in hormone levels which are characteristic for pregnancy, birth and puerperium increase the risk of mental disorders. Other adverse factors include: excess of duties, lack of support, comorbidities, sleep deprivation, poor diet, occurrence of psychiatric disorders in the past of woman or at her closest family members. The most frequent postpartum mental health disorder is postnatal sadness, while the postpartum psychosis occurs rarely. Individual types of disorders differ in time of occurrence and duration, severity of symptoms and also the way of diagnosis and treatment. The midwife's task should be early detection of disturbing signals in the mother's behavior, as well as providing her with basic help.Aim: Getting to know the level of midwives' knowledge about risk factors, symptoms, incidence and methods of treatment of postnatal mental disorders.Methods: 114 midwifes were included in the study. A method of a diagnostic survey was used with using the author's questionnaire. It contained 4 case reports of women with postnatal mental disorder and related open and closed questions. Participation in the study was voluntary and anonymous.Results: The most of midwives have knowledge about the symptoms, risk factors and treatments for postnatal sadness, depression and postpartum psychosis. The midwives have a lower level of knowledge about postpartum hypomania compared to other types of disorders. A problem for midwives is also the determination of the percentage of women suffering from particular types of postpartum mental disorders.Conclusions: The vast majority of midwives can indicate symptoms which are characteristic for postpartum psychiatric disorders. All of the midwives can also give at least one risk factor for each of them. Midwives definitely better diagnose postnatal sadness, depression and psychosis than postpartum hypomania. However, most of them can not correctly estimate the percentage of women suffering from sadness, depression and postpartum hypomania, while more than half of the surveyed midwives correctly estimated the percentage of women suffering from postpartum psychosis. Midwives better know the proceeding with postpartum sadness, depression and psychosis than with postpartum hypomania. Research has shown that if midwives have longer experience in the profession, their level of knowledge about postnatal mental disorders is lower. There was no significant relationship between the level of education of midwives and the level of their knowledge about postpartum mental disorders. There is no significant relationship between the midwives' contact with a woman with postnatal mental disorder and the level of their knowledge about postpartum mental disorders