The invisible and the visible : Maurice Maeterlinck and his dramatic authorship (Intruder, The Blind, Interior).

Celem niniejszej pracy jest analiza wybranych aspektów trzech dramatów Maurice'a Maeterlincka: Intruz (1890), Ślepcy (1890) i Wnętrze (1894). Ten dramatopisarz i poeta symbolistyczny, laureat Literackiej Nagrody Nobla za rok 1911, jest twórcą nowatorskich konceptów tragizmu codzienności, statyczności dramatu i niezwykłości bohatera, których analiza stanowi przedmiot naszej pracy. Te rozwiązania oraz sugestywny język, którym posługują się postaci, zapowiadają XX-wieczny Teatr Absurdu.Pierwsza część pracy zawiera porównanie symbolizmu we Francji i w Belgii, który wyróżnia się zwłaszcza przez związki z malarstwem flamandzkim. Następnie prezentujemy teoretyczną stronę analizowanych założeń, by w ostatnim rozdziale pochylić się nad sposobem ich realizacji w wybranych sztukach.This study analyzes the selected aspects of three Maurice Maeterlinck's dramas : Intruder (1890), The Blind (1890) and Interior (1894). This belgian playwright and poet, awarded the Nobel Prize in Literature in 1911, introduces the innovative concepts that we examine : tragical in daily life, static drama and sublim character. These ideas and the symboliste language used by Maeterlinck are Theater of the Absurd's anticipation. In the first part of this thesis we compare the Symbolist movements in France and in Belgium, the second one being influenced especially by flemish painting. After, we present the theoretic side of Maeterlinck's innovations and finally, we analyze their manifestations in mentioned plays.La présente étude est consacrée à l'analyse des aspects choisis de trois drames de Maurice Maeterlinck : L'Intruse (1890), Les Aveugles (1890) et Intérieur (1894). Ce dramaturge et poète symboliste, prix Nobel de la littérature en 1911, introduit dans ses pièces des éléments innovateurs : le concept de tragique quotidien, drame statique et personnage sublime, dont l'examen constitue l'objet de ce travail. Ces procédés, aussi bien que le langage condensé et ambigu dont Maeterlinck se sert, semblent annoncer le théâtre de l'absurde. La première partie du travail est une tentative de comparaison des mouvements symbolistes en France et en Belgique, le deuxième se distinguant surtout par les rapports avec la peinture flamande. Ensuite, nous présentons le côté théorique des concepts maeterlinckiens pour arriver, dans le dernier chapitre, à l'analyse de leurs manifestations dans les drames en question