The role of a nurse in prevention and education of patient from diabetes type II.

People with diagnosed diabetes are typically concerned about their life, profession and future. They feel lost and unstable. Diabetes is a disease that requires many years of active treatment and frequent, regular doctor visits. Treatment attempts often fail and do not give the chance for full recovery. The patient can increase the effectiveness of treatment through self-observation and self-analysis. Very often diabetes prompts a change of plans or even it changes the entire life. It causes feeling or being threatened of loss of position social role, prestige and self-confidence. The patient withdraws from previous life, becomes apprehensive and timid. Very low self-esteem prompts patients to give up their goals, which results in loss of feeling of security, that was present before the disease. To improve patients’ self-esteem it is important to nurture various mechanisms to help them cope with the disease and its consequences. Proper knowledge and experience helps the patient become more independent and responsible. The goal of this thesis is to present the role of nurse in improving the quality of life of patients with type 2 diabetes, through prevention and health education. The methods used in this thesis was analysis of sources and author’s professional experience.Chory z rozpoznaną cukrzycą , to z reguły człowiek zaniepokojony o swoje życie, zawód, przyszłość. Ma zachwianą stabilność i jest zagubiony. Cukrzyca to schorzenie , które wymaga długich lat aktywnego leczenia, zmuszając chorego do systematycznych kontaktów ze specjalistami. Działania lecznicze często zawodzą i nie dają szansy na wyleczenie. Pacjent dzięki samoobserwacji i umiejętnej analizie zbieranych informacji o sobie , jest zdolny do zwiększenia skuteczności leczenia. Cukrzyca niejednokrotnie powoduje zmianę dotychczasowych planów, a czasami całego życia. Pojawia się uczucie zagrożenia, utraty sprawności życiowej, stanowiska, roli społecznej, prestiżu. Pacjent wycofuje się z dotychczasowego życia, jest lękliwy, nieśmiały. Niska samoocena wywołuje rezygnację z osiągania zamierzonego celu, w rezultacie pacjent traci poczucie bezpieczeństwa, które miał przed rozpoczęciem choroby. Aby samoocena chorego na cukrzycę była pozytywna, trzeba wykształcić u niego mechanizmy, radzenia sobie w różnych sytuacjach z chorobą. Odpowiedni zasób wiedzy i umiejętności pozwoli pacjentowi na wyrobienie ważnych cech, do których należy samodzielność i odpowiedzialność. Celem pracy jest przedstawienie roli pielęgniarki w podnoszeniu jakości życia pacjentów z cukrzycą typu 2 , poprzez profilaktykę i edukację zdrowotną.W pracy wykorzystano metodę analizy treści piśmiennictwa oraz doświadczenie własne autorki