Onto the relationship of destiny and ways of thinking within Heidegger

Heidegger’de iki tür düşünme vardır: Teknik düşünme ve kökensel düşünme. Her ikisi de yazgının görünümlerindendir. Bununla birlikte teknik düşünme varolanları çerçeveleyerek ele alır. Bu düşünmede varolanlar hammadde olarak tasarlanır. Buradaki bakış örtücüdür; çünkü varolanlara kendisini dayatır. Kökensel düşünme ise Varlığın açıklığında ikamet eder. Böylece varolanlar kendileri olarak açığa çıkma imkânına kavuşurlar. Burada genel olarak dil, özel olarak da şiir öne çıkar. Dolayısıyla bu iki düşünme hakikatteki gizli ile açık ilişkisiyle/gizlilik ile açıklık bağıyla uyumlu olarak yazgıya yakın ile uzak olarak yorumlanabilirler. Böylece iki düşünmenin anlamları, yazgıyla bağında değişerek dönüşür. Burada teknik düşünme “bir şeyin olması gerektiği için olduğunu düşünme” olarak görünür. Kökensel düşünme de “bir şeyin olduğu için olduğunu düşünme” diye görülebilir.There are two kinds of thinking within Heidegger: Instrumental thinking and reflective thinking. Both are appearances of destiny. Alongside this, technical thinking handles by enframing beings. In this thinking, beings are designed as raw materials. The look over here is shroud, because it imposes itself on the beings. Reflective thinking is hosted on openness of Being. So that the beings will have the opportunity to become open as themselves. Here, generally language, particularly poem comes forward. Therefore these two thinking can be interpreted near and distant to destiny compatible with the relationship between hidden and open in truth/the secrecy and openness bond. Thus, both thinkings' meanings alternately transforms in their bond with destiny. Here, that technical thinking seems as, “to think it because it should happen”. And reflective thinking can be seen as “to think it because it is”