Ein kvalitativ studie om tilhøve som har fremja skulemeistringa til fosterbarn

Barnevernsbarn har lågare utdanning enn barn generelt. Dette er både ei fagleg og politisk bekymring. Dette masterprosjektet hadde som mål å få meir kunnskap om tilhøve som auka fosterbarn sine føresetnader for høgare utdanning. Problemstillinga var: Kva tilhøve utanfor fosterheimen framhevar fosterforeldra som viktige for at fosterbarna har lukkast på skulen? Masterprosjektet har teke utgangspunkt i til saman 10 semi- strukturerte intervju med fosterforeldre som har hatt fosterbarn med utdanning frå høgskule eller universitet. Det vart teke i bruk tematisk analyse for å kome fram til funn i studien med ei hermeneutisk-fenomenlogisk vitskapstilnærming. For å forstå funna, vart transaksjonsmodellen -, teori om resiliens og meistringstru (self-efficacy), teken i bruk. - samt relevant forsking på temaet. Funna er delt mellom tre hovudkategoriar: Den fyrste kategorien, indre påverknad, omhandla tilhøve ved sjølve fosterbarna. Den andre kategorien, ytre påverknad, tok føre seg tilhøve ved fosterbarna sine nettverk og nærmiljø. Den siste og tredje kategorien, indirekte påverknad, skildra tilhøve ved barneverntenesta og samarbeidet mellom instansar som indirekte påverka fosterbarna sin moglegheit for å lukkast på skulen og ta høgare utdanning. Konklusjonane er at mange ulike tilhøve ved liva til fosterbarna utanfor fosterheimen medverka til at dei lukkast på skulen. Fleire av desse tilhøva påverka igjen kvarandre, og i kombinasjon auka dei skulemeistringa til fosterbarna. Ingen av forteljingane til fosterforeldra var like - fosterbarna hadde altså forskjellige føresetnader for å lukkast på skulen. Sjølv om funna frå studiet ikkje kan generaliserast, kan det gi ei nyansert forståing av at fosterbarn med ulike føresetnader kan ha moglegheiter for å lukkast på skulen. Implikasjonar for praksis er at barneverntilsette vert meir merksame på tydinga av utdanning i arbeidet sitt med fosterbarn