Third degree atrioventricular block

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenObjective: Third degree atrioventricular block is considered present when none of the atrial impulses are conducted to the ventricles because of a disruption in the conducting system. Third degree atrioventricular block is usually considered a serious sign but most studies have been performed on hospitalized patients or certain professional groups. The objective of this study was to find the prevalence of third degree atrioventricular block in a representative population sample and estimate its prognostic significance. Material and methods: In the Reykjavik Study, a prospective cardiovascular population study, 9139 men and 9773 women aged 33-79 years were exam¬ined in 1967-1991. A standard electrocardiogram was taken from all persons examined and coded according to the Minnesota code. Results: Third degree atrioventricular block was found in 11 persons, seven males and four females, an overall prevalence of 0.04%. All these individuals had signs of arrythmia on electrocardiograms taken later, and in addition some other heart disease. The heart block was temporary in seven individuals (64%) but six (55%) needed a pacemaker. Conclusions: The prevalence of third degree atrioventricular block in this general population was low but nevertheless considerably higher than previously reported. The block was temporary in the majority of subjects. All had some underlying heart disease which seemed to affect the prognosis more than the heart block. In this survey fewer subjects than expected were found to need a pacemaker.Tilgangur: Þriðja stigs leiðslurof er fyrir hendi þegar engin rafleiðni verður milli gátta og slegla vegna skemmda í leiðslukerfinu. Þriðju gráðu leiðslurof er oftast talið alvarlegt sjúkdómseinkenni en flestar athuganir á tíðni þessa fyrirbæris hafa beinst að sjúklingum á sjúkrahúsum eða ákveðnum starfshópum. Markmið þessarar rannsóknar var að kanna algengi þriðju gráðu leiðslurofs í almennu þýði og meta heilsufarslega þýðingu þess. Efniviður: Í hóprannsókn Hjartaverndar, sem er framskyggn hjarta- og æðarannsókn, mættu til rannsóknar á árunum 1967-1991 9139 karlar og 9773 konur á aldrinum 33-79 ára. Staðlað hjartalínurit var tekið af öllum og túlkað eftir Minnesota-lykli. Niðurstöður: Þriðju gráðu leiðslurof fannst í 11 einstaklingum, sjö körlum og fjórum konum, heildaralgengið var þannig 0,04%. Allir þessir einstaklingar höfðu merki takttruflana á ritum sem tekin voru síðar, auk þess að hafa aðra hjartasjúkdóma. Leiðslurofið reyndist tímabundið hjá sjö einstaklingum (64%) en sex einstaklingar (55%) þurftu gangráð. Ályktanir: Tíðni þriðju gráðu leiðslurofs í þessu almenna þýði reyndist lág en þó meiri en í rannsóknum sem birtar hafa verið. Fáir reyndust vera með langvinnt leiðslurof. Allir höfðu einhverja aðra hjartasjúkdóma og virtust horfur fremur ráðast af þeim en leiðslurofinu sjálfu. Færri einstaklingar en vænta mátti reyndust hafa gangráð