Elisabeth de Roos (1903-1981) essayiste et traductrice : le paratexte encadrant 'De chartreuse van Parma de Stendhal' et les stratégies déployées dans la traduction néerlandaise

Despite her considerable literary production, translator, critic and essayist Elisabeth de Roos (1903-1981) has fallen into oblivion. Even before the literary journal Forum was founded, De Roos had already paid attention to the binary opposition esthetics/content of a literary work, resolutely opting for writers with character. By analyzing an essay on Stendhal (1948), 1 try to reconstruct her translation strategy for La Chartreuse de Parme. The reception of the retranslation by Theo Kars (2003) shows us that cultural translation norms have changed, but this doesn't imply that we can dismiss De Roos' work as "outdated".Ondanks haar grote literaire productie is vertaalster, critica en essayiste Elisabeth de Roos (1903-1981) in de vergetelheid geraakt. Al vóór de oprichting van Forum besteedde De Roos aandacht aan de dichotomie esthetiek/inhoud van een literair werk waarbij zij resoluut koos voor schrijvers met karakter. Via een essay over Stendhal (1948) probeer ik haar vertaalstrategie voor La Chartreuse de Parme te reconstrueren. De receptie van de hervertaling van Theo Kars (2003) laat zien dat de verwachtingen sindsdien veranderd zijn. Dat betekent echter niet dat we het werk van De Roos kunnen afdoen als “verouderd”