Reconsidering Levinas’s Ethics of the Other from the Perspective of Badiou’s Ethics of Truth

20. yüzyılın önemli etik kuramcılarından Emmanuel Levinas, Batı düşüncesindeki Öteki ihmalininkökeninin Aynı’yı önceleyen özdeşlik metafiziği olduğunu savunmuştur. Bu yadsıyıcı ihmalin reddi içinfelsefi hareket noktasını tümüyle değiştirmiş ve ontolojiyi değil, etiği ilk felsefe olarak kabul etmiştir. Öteki’ni Aynı’ya öncelediği etik teorisi bu nedenle “öteki etiği” olarak tanımlanırken, kendisi de “öteki’nin filozofu” olarak tanınmıştır. Levinas’ın tezleriyle temellenen Öteki etiği, çağın felsefi gündeminde oldukça yoğun bir ilgi görmekle beraber birçok yeni tartışma alanları da açmıştır. Öteki etiğine en keskineleştiriler, aynı kıta geleneğine mensup Alain Badiou’dan gelmiştir. Badiou, ötekiliğin felsefi bir kategori olarak değerlendirilmesine ve Öteki’ne karşı merhamet retoriği ile etik kuramsallaştırma çabalarına karşı çıkmıştır. Tek sahici etik olarak gördüğü hakikat etiğini, kaba bir sosyolojiye dayandığını düşündüğü öteki etiğinin tam karşıtı bir konuma yerleştirmiştir. Bu çalışmada Levinas’ın öteki etiği ile Badiou’nun hakikat etiğinin bazı temel sorun ve kavramları diyakritik bir yorumlama yöntemiyle değerlendirilmeye çalışılmıştır. Bu çerçevede özellikle “ötekilik ve conatus essendi” nosyonları üzerinde durulmuştur. Levinasve Badiou’nun kuramlarının analizindeki temel amaç, indirgemeci bir kategorizasyona gitmek değil; radikal bir felsefi hamle yaparak klasik etik teorilerinden bir kopuş gerçekleştiren iki filozofun keskin ayrışmalarının felsefi anlamını sorgulamaya çalışmak ve alternatif düşünme tarzlarını tartışmaya açmaktır.Emmanuel Levinas, one of the most important ethical theorists of the 20 th century, advocated that the prioritization of the Same in identity metaphysics is the reason why the Other is neglected in Western philosophy. He changed the point of departure of philosophy and accepted ethics rather than ontology as the primary philosophy in order to deny this negative negligence of the Other. Therefore,ethics theory that prioritizes the Other to the Same is known as “ethics of the Other” and Levinas himself is known as “the philosopher of the Other”. Based on the dissertations of Levinas, the Ethics of the Other began new discussions together with attracting an intense interest in the philosophical agendum of the era. Alain Badiou, a thinker of the same continental tradition, came up with the most severe criticism on the ethics of other. Badiou objected to the consideration of the Other as a philosophical category, and attempts of theorization of ethics through the rhetorics of mercy on the Other. Badiou regarded his own ethics of truth as the only genuine ethics and considered the ethics of the other as based upon a vulgar sociology, thus he placed the former in an opposing position to the latter. In this study, an attempt is made to assess some essential problems and concepts of Levinas’s ethics of the other and Badiou’s ethics of truth through a method of diacritical hermeneutics. Within this framework, notions of “otherness and conatus essendi” are emphasized. The main aim in analyzing the ethics of Levinas and Badiou was not to achieve a reductionist categorization, but an attempt to question the philosophical meanings of the sharp contrasts between these two philosophers who made radical moves in philosophy by disengaging from classical theories of ethics, to raise alternative ways of thinking for discussion