Zespół klinicznie izolowany a stwardnienie rozsiane — podstawy komunikacji z pacjentem

Sprawna i zrozumiała merytorycznie komunikacja z pacjentem w okresie przed postawieniem rozpoznania zespołu klinicznie izolowanego (CIS, clinically isolated syndrome) jest jednym ze specyficznych zadań neurologa. Pacjent, obawiając się w przyszłości stwardnienia rozsianego (SM, sclerosis multiplex), odwołuje się często do źródeł internetowych, rzadko kiedy właściwie interpretując zawarte w nich treści. Niezaspokajanie potrzeb komunikacyjnych chorego wywołuje istotne następstwa psycholo­giczne — lęk, strach, depresję. U pacjenta, u którego oczekiwania komunikacyjne zostaną zaspokojone i jasno przekazane, pozostaną treści związane z rzeczywistym ryzykiem przejścia CIS w SM oraz zostanie określony plan postępowania diagnostycznego, z pewnością będzie mniej niepokojących reakcji psychologicznych. Wiodącymi tematami w komunikacji z chorym z CIS są najczęściej: prawdopodobieństwo rozwoju SM po CIS, zagrożenie niepełnosprawnością po CIS, dalsza diagnostyka oraz możliwość leczenia z myślą o niedopuszczeniu rozwoju SM już na etapie CIS. Podczas omawiania z chorym tych wszystkich zagadnień należy odwoływać się do danych epidemiologicznych, przedstawiać rokowanie w oparciu o objawy kliniczne, które stały się podstawą rozpoznania CIS, oraz wyniki badań rezonansu magnetycznego i innych (płyn mózgowo-rdzeniowy, potencjały wywołane)