Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania inhibitorów kinaz tyrozynowych u starszych chorych na przewlekłą białaczkę szpikową

In patients with chronic myelogenous leukemia (CML), age is an important prognostic factor. According to registry data, 50% of patients with CML is ≥ 66 years old at the time of the diagnosis. Introduction of tyrosine kinase inhibitors (TKI) to CML treatment significantly changes the prognosis in this cohort of patients. Results of clinical trials performed in CML patients > 60 years confirmed clinical efficacy of imatinib (IM) similar to that observed in younger patients (complete cytogenetic response rates 79 v. 87%, respectively). However, in older patients the long-term disease outcome was worse (higher progression and death rates, event free survival, failure free survival, progression free survival, and overall survival). Also, IM treatment toxicity is higher. Moreover, discontinuation/temporary withdrawal of drug administration is more frequent. 2nd generation TKI (dasatinib, nilotinib) evaluation in the population of older patients confirmed their efficacy to be higher than IM in the 1st line of the treatment. Drugs were also effective in significant part of the patients with imatinib therapy intolerance/failure. The frequency of hematological toxicity, pleural and pericardial effusions (dasatinib) or rise in lipase activity and glucose concentration (nilotinib) and their clinical significance in elderly patients should be further investigated. It should be also remembered that poor adherence (compliance) is also an important factor influencing the results of the treatment.Wiek jest istotnym czynnikiem rokowniczym u chorych na przewlekłą białaczkę szpikową (CML). Według danych rejestrowych 50% pacjentów z CML w chwili rozpoznania ma 66 lat lub więcej. Wprowadzenie inhibitorów kinaz tyrozynowych (TKI) do terapii CML zasadniczo zmieniło rokowanie w tej grupie pacjentów. Wyniki badań klinicznych przeprowadzone u chorych na CML powyżej 60. roku życia potwierdziły podobną skuteczność kliniczną imatynibu (IM) do stwierdzanej u osób młodszych (odsetek całkowitych odpowiedzi cytogenetycznych 79 v. 87%). Okazało się jednak, że u osób starszych odległy przebieg choroby jest jednak gorszy (wyższy odsetek progresji i zgonów, gorsze przeżycie wolne od zdarzeń i od niepowodzenia terapii, przeżycie wolne od progresji choroby oraz przeżycie całkowite). Także toksyczność leczenia za pomocą IM jest większa. Częściej konieczne jest także odstawienie/stosowanie przerw w podawaniu leku. Podobnie ocena skuteczności i tolerancji leczenia za pomocą TKI II generacji (dazatynib, nilotynib) w 1. linii terapii u osób starszych potwierdziła ich wyższą niż IM skuteczność. Leki te okazały się skuteczne także u dużej części chorych z uprzednią nietolerancją/nieskutecznością IM. Ocena częstości występowania toksyczności hematologicznej, wysięków opłucnowo-osierdziowych (dazatynib) oraz wzrostu aktywności lipazy i glukozy we krwi (nilotynib), a także ich znaczenia klinicznego u chorych w podeszłym wieku wymaga dalszych badań. Trzeba także pamiętać, że jedną z istotnych przyczyn wpływających na wynik terapii u osób starszych jest również nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich