Hormony inkretynowe w leczeniu cukrzycy typu 2. Część II. Inkretyny - nowe możliwości farmakoterapii cukrzycy typu 2

In the pathogenesis of diabetes type 2, increasing insulin resistance is accompanied by dysfunction of pancreatic islet b cells. It is hypothesized that at the basis of this pathology lies an incretin defect of insulinotropic gut-derived hormones, relying on decreased secretion of GLP-1 (glucagon-like peptide 1), with preserved insulinotropic effect, whereas GIP (glucose-dependent insulinotropic polypeptide) secretion remains within physiological limits, but its action is mostly impaired due to total loss of possibility for stimulation of the second phase insulin secretion. Possibilities for pharmacological correction of incretin defect create an opportunity of causative treatment of diabetes and provide basis for development of research on a new group of drugs which promote hypoglycemia. In the presence of these findings there are many ongoing clinical studies with the use of GLP-1 analogues or GLP-1 receptors activators (GLP-1 agonists), as well as the inhibitors of dipeptidyl peptidase IV (DPP-IV), the enzyme responsible for incretin proteolysis, in the treatment of type 2 diabetes. Multidirectional, glucoregulative mechanism of action of these drugs, aiming at the pathogenesis of the disease, restores the proper function of the intestinal-pancreatic axis in subjects with type 2 diabetes and ensures good metabolic control and improvement in quality of life in this group of patients.W patogenezie cukrzycy typu 2 narastającej insulinooporności towarzyszy dysfunkcja komórek β wysp trzustkowych. Podejrzewa się, że u podłoża tej patologii leży defekt inkretynowy hormonów jelitowych, polegający na zmniejszonej sekrecji glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) z jednocześnie zachowanym efektem insulinotropowym, podczas gdy wydzielanie polipeptydu insulinotropowego zależnego od glukozy (GIP) pozostaje w granicach fizjologicznych, ale jego działanie ulega znacznemu upośledzeniu, przede wszystkim z powodu całkowitej utraty normalnej możliwości stymulacji drugiej fazy wydzielania insuliny. Możliwość naprawy farmakologicznej tego defektu stwarza szansę przyczynowego leczenia cukrzycy i podstawę dla rozwoju badań nad nową grupą leków hipoglikemizujących. Wobec tego obecnie przeprowadza się badania nad rozwojem analogów GLP-1 lub też aktywacją receptorów GLP-1 (agoniści GLP-1), jak również inhibitorów dipeptydylo-peptydazy IV (DPP-IV) - enzymu odpowiedzialnego za proteolizę inkretyn w leczeniu cukrzycy. Wielokierunkowe, glukoregulacyjne działanie tych leków, skierowane na patogenezę choroby, przywracając prawidłowe funkcjonowanie osi inkretynowo-trzustkowej, zapewnia pełne wyrównanie metaboliczne i poprawia jakość życia chorych na cukrzycę