Behandeling van EGFR-mutant niet-kleincellig longcarcinoom in een gevorderd stadium

Niet-kleincellig longcarcinoom (NKCLC) vormt de grootste groep van longkankers en gemiddeld 15% hiervan heeft een onderliggende oncogene EGFR-mutatie. Deze patiëntengroep kan baat hebben bij tyrosinekinase-inhibitor(TKI)-therapie met gefitinib, erlotinib of afatinib, zeker in een gevorderd ziektestadium. Een TKI-behandeling leidt tot een betere responsgraad, progressievrije overleving en levenskwaliteit in vergelijking met de standaardchemotherapie. Daarom zijn EGFR-TKI’s nu de eerstelijnsbehandeling bij patiënten met een lokaal gevorderd of gemetastaseerd EGFR-mutant NKCLC. De belangrijkste neveneffecten van EGFR-TKI-therapie zijn diarree en huiduitslag, die bij meer dan de helft van de patiënten optreden. Uiteindelijk treedt altijd resistentie op en dit beperkt de overleving. Verschillende behandelingen werden verkend, met de focus op een combinatietherapie van verschillende signaalcascades en de ontwikkeling van een derde generatie TKI’s met een breder therapeutisch venster waardoor ook T790M-resistentie behandeld kan worden. Meer en meer ontstaat er therapie gericht op specifieke resistentiemechanismen, waardoor profilering van het mutatieprofiel van de tumor heel belangrijk wordt. Dankzij “vloeibare” (“liquid”) biopsieën zal men betrouwbaarder en minder invasief herhaalde tumorprofileringen kunnen uitvoeren en zo meer gepersonaliseerde geneeskunde beoefenen. In dit artikel wordt een patiëntencasus besproken met het typische profiel voor hoge kans op een EGFR-mutatie en wordt de doelgerichte behandeling met TKI’s overlopen, net als de voornaamste neveneffecten en resistentiemechanismen.status: publishe