The Dutch disciplinary system for health care: an empirical study

In Nederland bestaat sinds 1928 wettelijk tuchtrecht voor artsen, tandartsen en verloskundigen; voor apothekers vanaf 1951. Het doel van het tuchtrecht is de kwaliteit van de beroepsuitoefening te bewaken en te bevorderen en burgers te beschermen tegen ondeskundig en onzorgvuldig handelen. Sinds de inwerkingtreding van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg (Wet BIG) eind 1997 vallen ook verpleegkundigen, fysiotherapeuten, gezondheidszorgpsychologen en psychotherapeuten onder het tuchtrecht en is de tuchtrechtspraak op verschillende onderdelen gewijzigd. Zo heeft men onder andere getracht de positie van de klager, meestal de patient of een familielid van de patient te versterken. Het proefschrift van Erik Hout geeft inzicht in bepaalde aspecten van het functioneren van het Nederlandse wettelijk tuchtrecht voor de gezondheidszorg met name sinds de introductie van de Wet BIG. Het is voor het eerst dat uitvoerig empirisch onderzoek is gedaan naar het wettelijk tuchtrecht in Nederland. Onderzocht zijn de kenmerken van behandelde tuchtklachten en (gepubliceerde) tuchtuitspraken. Via vragenlijsten is onderzoek gedaan naar het publicatiebeleid en het perspectief van betrokkenen: beroepsbeoefenaren, leden van de tuchtcolleges en advocaten. De toename van het aantal leden-juristen in de tuchtcolleges sinds de Wet BIG en de beperkte kennis van burgers over doel en functioneren van het tuchtrecht lijkt het percentage gegrondverklaringen verder te verlagen tot rond de 15%. Het geringe aantal publicaties van tuchtuitspraken in de Staatscourant (4%) en tijdschriften beperkt de preventieve rol van de tuchtrechtspraak. Het proefschrift bevat diverse aanbevelingen voor de praktijk, het beleid en toekomstig wetenschappelijk onderzoek.Hubben, J.H. [Promotor]Wal, G. van der [Promotor]Cuperus-Bosma, J.M. [Copromotor