Etyka w realizmie politycznym

Klasycy realizmu w polityce nie żywili wątpliwości, że ludzie są jestestwami niespokojnymi1. W związku z tym uważali za czynność jałową pisanie z intencją nawracania na szlachetność istot przeciążonych afektami i zdolnych do kierowania się rozumem przede wszystkim w odniesieniu do sfery własnych interesów; istot popadających prędko w niepoprawne marzycielstwo, gdy tylko sferę własnych interesów opuszczają. Realistów cechuje zatem brak wiary w możliwość radykalnego uracjonalnienia się większości, będącej niewolnikami namiętności, strachu, niepokoju, troski – generalnie wszystkich tych czynników, które wiodą do popełniania błędów, będących skutkiem braku roztropności.