Artykuł stanowi próbę określenia ram modelu polityki makroostrożnościowej państwa. Polityka makroostrożnościowa powinna zmierzać do zapewnienia tabilności finansowej poprzez ograniczenie ryzyka systemowego, przy czym głównym przedmiotem jej oddziaływania powinny być podmioty sektora finansowego. Ryzyko systemowe powinno być analizowane z dwóch perspektyw – czasowej (związanej z procyklicznością) i przestrzennej (związanej z powiązaniami między podmiotami sektora finansowego). W pomiarze i monitorowaniu ryzyka systemowego można wykorzystać wskaźniki wczesnego ostrzegania oraz metody statystyczne. Do ograniczania ryzyka systemowego mogą być zastosowane zarówno instrumenty używane tradycyjnie przez nadzór nad sektorem finansowym, jak też instr...