Pietluttig-heden?

In mijn jonge jaren was 5 december de afrekening over het voorbije jaar. Niet zelden sprak Sinterklaas dan strenge taal uit, en bestond het gereedschap van Zwarte Piet uit de roe waarmee je geslagen en de zak waarin je in het uiterste geval meegenomen kon worden naar Spanje. De Sint was een even goedmoedige als eerlijke bisschop die ons op school en bij jeugdverenigingen uit een loodzwaar (mis)boek de goede en de kwalijke zaken voorlas die hem sinds zijn vorige ontvangst opgevallen of doorgegeven waren. Dat Hij ’s nachts op zijn schimmel de (punt)daken van onze huizen bereed lag voor de hand, net zoals de lenigheid waarmee zijn knechtjes door de schoorstenen naar beneden gleden om onze klompjes te vullen met lekkernijen en/of vermaningen, in ruil voor winterwortels en verlanglijstjes. Overal kwamen de Goedheiligman en zijn escorte langs, bij sommige families zelfs aan huis. Bij ons gezin is Hij nooit op bezoek geweest, wel werd er midden op zijn avond, tijdens ons aanhoudend gezang, ineens rauw op de voordeur gebonsd en dan bleek er een gevulde zak op de stoep te staan, met leerzame geschenkjes en zo