Principles of peroxisome proliferation in fungi

Karakteristiek voor eukaryote cellen is dat ze afzondelijke door een of meerdere membranen afgesloren compartimenten bevatten, orgallellen genoemd. Organellen zijn zeer dynamische structuren met een specifieke architectuur en een grote verscheidenheid aan cellulaire functies waarvan sommige uniek zijn voor een bepaaJde ontwikkelingsfase van het organisme waarin ze voorkomen. Gebaseerd op hun atkomst en de manier waaop ze worden gevormd kunnen organellen in het algemeen in twee groepen worden onderverdeeld: auto nome (zoals mitochondria, chloroplasten, celkernen en ER) en niet-autonome organellen (zoals Golgi, vacuo len en cellulaire transport blaasjes). Peroxisomen zijn organellen omvflt door een enkele membraan en kunnen een grote verscheidenheid aan functies vervullen. Naast hun geconserveerde functie in de afbraak van vetzuren en ontgifting van waterstotperoxide, zijn peroxisomen ook betrokken bij totosynthese, synthese van secundaire metabolieten, methanol metabolisme, purine degradatie etc. De betrokkenheid van peroxisomen in de vorming van de~ecundaire metaboliet penicilline is een van de ondemerpen van dit proefschrift (voor uitgebreide informatie, zie hoordstuk I en 2). Op dit moment is de wijze hoe peroxisomen \\orden gevormd sterk onderhevig aan debat. Er zijn in principe twee stromingen. Een hiervan claimt dat peroxisomen zich kLlnnen gedragen als autonome organellen die groeien, delen en overerven bij celdeling, zodat volgende generaties cellen steeds peroxisomen ebvatten. Echtre, recente publicaties geven aan dat peroxisomen L1it het ER ontstaan (de 110\'0 synthese genoemd) en dus atllankelijk zijn van het niet-autonome cel endomembraan systeem