Su Kaynaklarının Yönetimi ve Özelleştirme

21'inci yüzyılın başında, dünya, barındırdığı tüm yeraltı ve yerüstü bitki örtüsü, hayvan çeşitleri ve yedi milyara yaklaşan insan nüfusu ile ciddi bir su krizi sorunu yaşamaktadır. Yakın zamanda yapılan araştırmaların ulaştığı ortak sonuca göre eğer bir tedbir alınmadığı durumda bütün bu olup bitenlerin mevcut su problemini daha da tehlikeli bir boyuta taşıyacağı yönündedir. Hızla artan dünya nüfusu, büyüyen ekonomiler, su destekli tarımın yaygın olarak kullanılması, endüstriyel atıkların yol açtığı su kirliliği ve küresel ısınmanın göz ardı edilemeyecek etkileri kaliteli içilebilir suyun çıkarılmasını, etkin aynı zamanda verimli olarak üretilmesini, ihtiyaca uygun şekilde dağıtımının yapılmasını ve bu kaynakların her zaman sürdürülebilirliğinin sağlanmasını zorunlu kılmıştır. Su kaynaklarının yönetiminde mevcut kaynakların çevresel, ekonomik ve sosyal faydalar sağlayacak şekilde kullanılması düşüncesi bütün yapılan çalışmaların temelini teşkil etmelidir. 1980'li yılların ortalarında Amerikan hükümeti istihbarat servisinin yayınladığı raporda dünyada en az 10 ülkenin mevcut su kaynaklarını paylaşarak kullanma konusunda savaş yapabilecekleri tahmini yürütülmüştür ve bu söz konusu ülkelerin hemen hepsi Orta Doğu'da bulunmaktadır (Starr, 1991). Genelde halk arasında hâkim olan düşüncenin aksine, Türkiye kişi başına düşen yıllık 1.850 metre küp su miktarı ile maalesef bölgedeki en fazla içilebilir su kaynaklarına sahip ülke değildir. Irak 2.150 metre küp ile listenin başında yer almaktadır (Ariyoruk, 2003). Türkiye'de son yıllarda su kaynaklarının özelleştirilmesi, planlanması, etkin ve verimli bir şekilde üretilmesi konularında birçok kararlar alınmış ancak bunların üçte birinden az bir kısmı uygulanabilmiştir